Hoofdstuk 1 Sydney: De cirkel

De zon zakt over het opera house. Tranen vloeien, terwijl herinneringen aan een jaar lang Australië worden uitgewisseld. Er worden nog wat foto’s gemaakt, nu het nog kan. Jan en Jana zijn broer en zus en mijn eerste vrienden in Australië.

Waar ik de eerste dagen worstelde om in contact te raken met anderen, had ik op dag 4 eindelijk het lef om bij Lena, Jan en Jana te gaan zitten. Ik raakte snel met Jan in gesprek en voor ik het wist zat ik elke avond met hen, Anastacia, Sammy en zijn vriend te kaarten. Daar leerde ik mijn eerste kaartspel; cheat. Het voelt alsof ik hier al jaren ben. Het leven in het hostel, kaarten met vrienden, de stad te voet verkennen en zoeken naar campers, het is al heel normaal. Ik heb het te druk om heimwee te hebben of terug te kijken, deze trein dendert keihard richting de toekomst. De afgelopen twee en een halve week zijn voorbij gevlogen en ik heb nu al zoveel meegemaakt. Deze Robin is dezelfde niet meer, dat voel ik nu al. Hoe anders was dat in het begin. Gefrustreerd door het alleen zijn in deze grote stad, geen contact kunnen krijgen met mensen om me heen, ik wilde de eerste dagen het liefst mijn kop in het zand steken.

Het contact maken bleek uiteindelijk makkelijker dan in het begin gedacht, het is het afscheid nemen van al die leuke mensen dat moeilijker is. Elke keer weer overnieuw beginnen, dat is iets waar ik hard in zal moeten worden. Het reizen zelf gaat met vallen en opstaan. Musea die op bepaalde dagen gesloten blijken te zijn, een park die moeilijker te bereiken is dan gedacht en de camper… Oh, houdt op over de camper. De eerste was niet goed genoeg, de tweede had maar twee zitplaatsen, de derde wilde zijn camper niet op voorhand onafhankelijk laten checken en de vierde heeft geen haast. Ik zal mijn schema nog vaak moeten aanpassen om het goed te krijgen. Vooral door de camper voelt Sydney een beetje aan als een omgekeerde limbo. Ik zit hier vast, tot ik die felbegeerde camper onder mijn billen heb. De eigenaar van de vierde camper heeft beloofd om maandag zijn camper een pre purchase check en een road worthy certificate te laten behalen, zodat ik hem dan eventueel kan overkopen. Ik moet dan wel ‘even’ anderhalf uur naar de Gold Coast vliegen. Als het dan de gewenste camper is, zal dat het ook zeker waard zijn! Tot die tijd moet ik mezelf vermaken met het bezoeken van trekpleisters in Sydney en het kopen van benodigdheden voor mijn trip. Ik heb onlangs duik spullen en een heuse authentieke Australische hoed gekocht. De magneten van Sydney zijn binnen, een Australisch telefoonnummer en bankrekening is geregeld en ik heb huiswerk gedaan aangaande het kopen van een camper, wat de verschillen in registraties zijn (dat werkt in elke staat anders) en waar ik mezelf wil verzekeren.

Tot nu toe heb ik veel must see plekken bezocht; harbour bridge, fort Denison, cockatoo Island, the botanical garden, Mrs Macquarie's Chair, het royal NP (national park), Chinese tuin van de Vrede, Hyde park, St. Maria kathedraal en natuurlijk een tour door het magistrale opera house. Van de moderne gebouwen die ik heb gezien, is dit toch wel een van de mooiste die ik gezien heb. Zó anders, zo radicaal voor de jaren 50, zo gedurfd, staat hij daar met de borst vooruit glanzend in de stralende Australische zon. Wederom een gebouw met een symbolische waarde. Waar de Taj Mahal de poort naar het verleden bewaakt, toornt deze hoog boven die van de toekomst uit. Wat anderen ook denken, hoe onmogelijk dingen ook schijnen te zijn, heb er schijt aan en barst schreeuwend dwars door alle barrières heen, waar je ook wilt zijn of eindigen, wie ze ook opwerpt. Vertrouw boven alles en iedereen op jezelf, aan het einde van de dag is de persoon aan de andere kant van de spiegel de enige, die de visie achter jouw gedachtengoed zal begrijpen. De architect van het opera house heeft destijds alle protesten van zijn visie naast zich neergelegd en heeft veel obstakels overwonnen om zijn levenswerk gerealiseerd te krijgen. Uiteindelijk mocht hij het niet afmaken en heeft hij het gebouw nooit met zijn eigen ogen aanschouwd, maar zijn gewaagd ontwerp won de meest prestigieuze architectuurprijs en werd benoemd tot UNESCO-erfgoed voor hij stierf, een zeldzaamheid in zijn vak.

De zeilen van het gebouw steken fier de hemel in, als Jan en Jana nog één laatste blik werpen. Hun reis eindigt hier, waar het een jaar eerder allemaal begon. Het voelt raar, omdat ter gelijker tijd mijn reis hier nu begint. Waar de cirkel voor hun rond is, moet die van mij nog getekend worden. Het voorwoord is geschreven, de proloog is uitgezet. Met de aankomst in Sydney is mijn reis nu écht begonnen. Ik kan me nergens meer achter verschuilen. Ik wil het ook niet meer, ik wil de handschoen oppakken en hem hard in het gezicht van het leven slaan.

Hoofdstuk 1: Het begin van een heel nieuw leven