Dapper

Het regent. Alweer. Het is niet gek; in het fjordland van Nieuw Zeeland waar ik ben aangekomen, of in ieder geval ten delen, ontvangt 50% van de dagen de natte substantie. Het is de reden dat het hier ongelofelijk groen is.

Niet alleen hier uiteraard. In Abel Tasman park, wat ik in de eerste week op het Zuidereiland bezocht, was het ook zeer groen. Het park puilt van een tropisch regenwoud, dat tot de witte stranden doorloopt. Prachtig. Ik ondernam er een hike door mezelf door een watertaxi te laten ophalen en brengen. Ik zag er niets dan varens, palmbomen (ze hebben hier welgeteld één soort), witte stranden en blauwe zee. Het is alles wat je niet bij Nieuw Zeeland verwacht.
Dat veranderde snel toen ik bij de westkust aankwam. Dramatische bergtoppen, grote blauwe meren en gletsjers domineerde het landschap. Je waant je waarachtig in de film Lord of the Rings, dat hier geheel is opgenomen. Onderweg stop ik dan ook regelmatig om een van de meer dan 300(!) filmlocaties te bezoeken. Ook heb ik in Queenstown een LOTR film tour gedaan, waarmee we met een jeep langs verscheidene locaties werden gereden. Dat was erg interessant.
Queenstown als stad is geen reet aan, net als de rest van de steden hier. Chaotisch, moeilijk parkeren, veel te duur, deze stad is er een om snel te vergeten. De duizenden bezoekers die het desondanks krijgt komen echter niet voor de stad. Nee, deze stad noemt zich de adrenaline hoofdstad van de wereld. En daar valt wat voor te zeggen. Quaten, wildwaterraften, mountainbiken van een daadwerkelijke mountain, uitdagende hikes en hetgeen Queenstown het meest om bekend staat; bungeejumpen. De activiteit is hier commercieel uitgevonden in de jaren 80 en is daarna de hele wereld overgegaan. Al vanaf het moment dat ik Orlando Bloom (die Legolas speelt in LOTR) tussen het filmen door van een brug zag springen, wist ik dat als ik het ooit zou doen, het daar moest zijn.
En daar zat ik jaren later dan, in een hobbelende bus naar de top van een ravijn. Met de eerste blik naar beneden moest ik slikken. Het hokje vanwaar je springt hangt 160 meter hoog en droog boven een rivier. De mensen die voorbij komen raften zijn net mieren. Via een skilift achtig iets word ik onder de stalen kabels naar het hok gebracht. Mijn handen zweten. De mannen in het hokje ratelen vrolijk hun riedeltje over veiligheid af, terwijl ik door de glazen vloer iemand anders gillend naar beneden zie springen. Hoe stevig het harnas ook is waarin ik wordt gehesen, mijn maag draait als ik op het randje ga staan. De man telt af. 'Bungee!' Elke vezel in mijn lichaam wil terug, maar ik zet af. Ik voel me even gewichtloos, de tijd vertraagd. Als ik grond zie denk ik maar één ding; vandaag ga ik dood. De tijd begint weer te lopen en ik voel de lucht aan mijn kleren trekken als ik richting de rivier stort. Ik laat de angst los en kier het uit. Ondanks de doodsangst heb ik me nog nooit zo levend gevoeld. Eenmaal terug op het platform ga ik meteen voor een tweede sprong in de rij staan.
Sinds die sprong weet ik concreet hoe ik met angst om moet gaan. Iedereen is bang. Bang om contact te leggen, iets nieuws te doen, potentieel teleurgesteld te worden. Mensen die dapper zijn kennen ook angst, ze hebben echter geleerd om de angst opzij te zetten en toch datgene te doen wat ze bang maakt. En zo wil ik ook gaan leven. Angst is geen drempel om iets niet te doen, het is oerinstinct dat je waarschuwt voor een mogelijk gevaar, niets meer. Vroeger was dat nuttig. Voor de veilige wereld waarin wij ons echter verplaatsen, is het echter steeds minder relevant.

Een paar dagen later kwam het meteen van pas. Voor sommige dan. Na een lange omweg naar het zuiden kwam ik in Bluff terecht, een slaperig dorpje dat sinds de corona grotendeels verlaten is. Een bedrijf zit er gelukkig nog...
Na een ruwe boottocht van een uur hangt een handvol mensen over de reling. Niet geheel raar; de boot ging wilder op en neer dan Villa Volta. De spanning stijgt als een stalen kooi te water wordt gelaten. Een man en vrouw staan stilletjes op het dak naar het water te gluren. Zoekend naar een schaduw. Iedereen kruipt in een wetsuit en wacht af. Plots wordt de stilte doorbroken. 'Haai!' Ik pak mijn camera en spring met een regulator in mijn mond in de kooi. Visresten zweven voorbij. Een vissenkop bungelt aan een touw achter de boot. Onrustig kijk ik rond. Ik zie of hoor niets. Dan, plots, zie ik iets in mijn ooghoek. Een enorme witte haai van meer dan vijf meter lang zwemt naast de kooi. Zijn rijen tanden glimmen me tegemoet. In het voorbijgaan volgt zijn pupil mij. Hij kijkt naar me. Hij cirkelt rond. Kijkt nog eens. De haai maakt zijn reputatie van nieuwsgierig waar. Ik pak de camera en schiet in de komende uren meer dan 400 foto's van de gevaartes die voorbij komen glijden.
Terug aan boord raak ik in gesprek met een Amerikaans stel.
'Deel je die foto's ook?', vragen ze.
Ik denk na. Sinds dat ik besloten heb een eigen reisorganisatie te starten, is de ondernemer in me wakker geworden.
'Je kunt ze kopen', grijns ik.
'Wat is je prijs?', vraagt de vrouw ongestoord. Daar heeft ze me. Wat is redelijk? Ze vraagt het daarna nog een paar keer, tot ik besluit een bedrag te noemen.
'50 dollar lijkt me redelijk'.
Het stel kijkt elkaar aan en knikt.
'Dat is redelijk.'

Dezelfde avond verwerk en verstuur ik de beelden. Ze zijn er helemaal weg van en hebben het geld gestort. Het geeft een kick om te zien dat mijn passie eindelijk iets op begint te leveren, ook al zijn het nog kleine bedragen. Misschien moet ik met de volgende toer aan de andere duikers mijn diensten aanbieden, met een beetje geluk kan ik dan gratis duiken!

Zo zijn er diverse mogelijkheden die me tijdens bijvoorbeeld de prachtige hikes te boven schieten. Er zijn bijvoorbeeld weinig goede accesoires voor actieve fotografen. Daar is een markt. Ik heb een foto gemaakt van mijn gehuurde camper onder de sterren, die kan ik verkopen aan de verhuurder.

Waar heeft deze slimmigheid zich al die jaren verstopt?!

Ik maak hier teveel toffe dingen mee om over te schrijven. Zo heb ik een hike ondernomen waarbij ik met een helikopter op een berg ben gezet, een boottocht gemaakt langs het werkelijk prachtige doubtful sound en kan ik een boek schrijven over alle schitterende hikes die ik heb ondernomen.
Over boeken gesproken; het manuscript is bewerkt en gecontroleerd, de cover ligt al klaar. Volgende fase; het ontwerp van de tekst zelf.
Zo gebeurt er veel. De tijd vliegt voorbij, iets wat een beetje begint te knagen. Binnenkort moet ik alweer terug. Mijn ambities zullen zich echter ongetwijfeld rap ontvouwen als ik terug ben. Want zoals ik nu leef, reizend als een nomad in een busje, werkend achter een laptop en telefoon en tussendoor toffe dingen doen, regelmatig ergens anders wakker worden, is hoe ik mijn leven will gaan leiden.

Ik weet dat ik er dapper genoeg voor ben om het te doen!