Niemandsland

4 uur in de ochtend. Mijn wekker is in geen tijden zo vroeg afgegaan. Niet dat ik veel gesproken had; het was erg koud gedurende de nacht.

Dit kan het maar beter waard zijn.

Met de rode bus van de camping tuffen we naar het beginpunt van de befaamde Tongariro crossing hike. 19,5 kilometer lang, met een hoogteverschil van 1100 meter. Gewapend met een rugzak en een hoofdlamp begin ik aan de hike. Het is nog zo vroeg, dat de Melkweg me tegemoet schittert. Mijn hoofdlamp leidt de weg over het verraderlijke pad vol stenen, die al snel omhoog begint te lopen. Dan begint het. Onder de maan verschijnt een halo aan licht, die de eerste berg die ik beklim verlicht. Het voelt alsof ik in de ruimte ben. Alsof ik op de duistere kant van de maan naar de lichte kant loop.
De eerste zonnestralen strelen het maanlandschap. Vulkanisch gesteente, stof en rotsen. Het enige wat niet klopt is de zwaartekracht die mijn bergschoenen stevig op de grond houdt.
Als ik over de eerste richel kom, torent een rode vulkaan dreigend boven me uit. Hij steekt fel af tegen de blauwe lucht. Ja, vandaag geen wolken, mist, regen of wind. Ik moest er een paar dagen op wachten, maar het was alles waard, als ik de toepasselijke Duivelse trap naar het hoogste punt beklim.
Mijn ogen komen tijd en ruimte tekort om alles op te nemen. Agressief uitstekende rotswanden die als een vlijmscherp mes uit de grond steekt. De rode en bruine tinten vulkanen en bergen. En natuurlijk de emerald meertjes, die zo blauw zijn als de lucht, die als druppeltjes tussen de bergen in liggen. Op de achtergrond stijgen rookpluimen op, met de welbekende geur van rottende eieren. Zo ben ik op een dag op de maan én Mars geweest.

De weg naar beneden was een hel, hopelijk kan ik bij terugkomst korting krijgen op nieuwe knieën en enkels. Als ik dit vaker wil doen, en dat wil ik, moet ik echt meer oefenen. 
Wat heb ik toch een geluk. Het weer is in geen 6 weken zo goed geweest, ik heb prachtige opnames kunnen maken. Mijn geluk kan niet meer op.

Dacht ik.

Bij terugkomst op de camping raak ik in de keuken in gesprek met een man. Hij vertelt me dat hij een probleem heeft. Hij wil met zijn gezin naar het zuidelijk eiland, maar de veerboten zitten voor de komende maand volgeboekt. Ter contrast; normaal kun je twee dagen van tevoren een plaats boeken, geen probleem. Nu wil iedereen tegelijk naar het zuiden. Waarschijnlijk door de storm die over het Noorder eiland heeft huisgehouden.
En daarmee heb ik dus ook een probleem, want ik moet ook met de veerboot over. Ze zijn zo overbelast bij de maatschappijen, dat ze de telefoon niet eens opnemen. Ze zijn niet de enige. Ook de verhuurmaatschappij van mijn camper wordt bedolven onder de telefoontjes en zijn niet bereikbaar. Ik heb namelijk gekeken of het een optie is om de camper terug naar Auckland te rijden, naar het Zuider eiland te vliegen en daar in een andere camper te stappen. Zover ik echter op de website kan zien zijn alle campers daar verhuurd. Ze hebben natuurlijk hetzelfde probleem; de campers die eigenlijk in het zuiden moeten worden ingeleverd (zoals die van mij) zijn gestrand op het Noordereiland.

En zo bevind ik mij dus in niemandsland. Ik kan letterlijk niet terug of vooruit. Terug is verder weinig te zien, gezien veel wegen zijn weggespoeld, etc. Verder gaat voorlopig ook niet, tenzij ik de eerstvolgende veerboot pak. Dan kan ik 2 weken over het Zuidereiland razen, waar ik eigenlijk 5 weken voor wilde pakken.

Het doet me denken aan de reisorganisatie die ik wil starten. Hoe zou ik zoiets oplossen?
-Doelloos op het Noordereiland blijven
-Genoegen nemen met 2 weken Zuidereiland
-Mijn verlies pakken, om een voucher vragen bij de verhuurmaatschappij en volgend jaar terug komen (wat niet echt gaat; mijn huis is verhuurd)

Ik kijk het nog even aan, een uitweg zie ik zo snel echter niet