Wet van Murphy

De laatste week van Nieuw Zeeland vloog voorbij. Het zuiden en oosten is lang niet zo indrukwekkend als het centrum, westen en noorden, toch vermaak ik me wel. Ik bezoek hier onder andere restanten van een 180 miljoen jaar oud bos (je kunt de nerven in de boomstammen zien zitten!), ontmoet op het strand zeeleeuwen en zeehonden en doe op de dag voordat ik de camper inlever een tour waarbij ik met dolfijnen kan zwemmen. Ik moet er vroeg voor opstaan; de boot vertrekt om 6 uur in de ochtend, maar het is de korte nacht waard. De dolfijnen komen in het ochtendgloren op de boot waar we vanaf glijden af en eer dat ik het weet, wordt ik omringd met tientallen exemplaren. Ze komen op hoge geluiden af en laat ik nou een echte clown zijn. Ik kier, neurie en praat met een hoog stemmetje tegen de dolfijnen. Alsof de blauwe kamer een uitje heeft. Het heeft echter effect. Ik denk dat niemand zoveel bezoek krijgt alles ik. Ik probeer er foto's van te maken, maar de dieren komen te dichterbij. Speels zwemmen ze met soms drie tegelijk om mee heen. Nieuwsgierige oogjes staren me aan. Volwassen dieren, moeders met jongen, het komt allemaal voorbij.

Die avond heb ik een date met een Amerikaanse vrouw wat zo goed verloopt, dat ze me bij haar en haar dochtertje thuis laat slapen. Ze biedt zelf aan dat ik de camper bij haar thuis mag opruimen en schoonmaken. Gezien de regen die valt geen overbodige luxe!
De laatste dag van de camper verloopt chaotisch. Waar ik dacht genoeg tijd te hebben moet ik me haasten om de grijs water tank en wc te legen, beddegoed te wassen en te tanken. Ik kom 2 minuten voor sluitingstijd bij Jucy aan. Op het nippertje!
Ik heb voor mezelf een taxi geregeld in de vorm van een model, waarmee ik einde van de middag een photoshoot doe in het bos. Wat een mooie vrouw! Ze was voor corona een professioneel model en dat kun je merken. Ze vertelt dat ze een groep modellen, fotografen en makeup artiesten heeft waarmee ze  reizen organiseren om foto's te maken. Ze is geïnteresseerd om met mij in Afrika te gaan schieten in de woestijn, wordt hopelijk vervolgd! En ik ken al iemand die de reizen kan boeken...😇

36 uur later heb ik afscheid genomen van mijn date en vertrek ik vanuit Auckland naar huis. Alle vluchten zijn geregeld, ik ben ruim op tijd. Ik ben zelfs zo slim geweest om mijn grote bagage op het vliegveld achter te laten. Even ophalen en dan inchecken, wat me raar genoeg online niet lukt. Een eitje.
Dacht ik.
Bij aankomst van de kluisjes blijkt dat ik ipv voor een dag, voor 20 dagen moet betalen. Ja dag. Ik vraag het iemand. Die verwijst me door. Diegene ook. Bij de hulp balie zeggen ze dat ik het nummer bij de kluisjes moet bellen. Wordt niet opgenomen. Terug bij de balie raden ze aan 'even' naar de andere terminal te lopen om het daar te vragen. Daar aangekomen krijg ik eindelijk iemand te pakken.
'Bij de kluisjes zal iemand je opwachten om te helpen', zegt de gezette man van de kluisjes. De vrouw die er eindelijk aan komt lopen weet echter niets. Ik moet haar helpen om het scherm te bedienen. Als ik uiteindelijk mijn kluisje open heb en wil inchecken, heb ik al bijna een uur verspilt.
Bij de luchtvaartmaatschappij kom ik erachter waarom ik niet online kon inchecken; omdat ik over de VS vlieg moet ik een Visa hebben. Terwijl ik alleen maar overstap.
'dat heeft niemand me verteld', zucht ik kreunend. De vrouw haalt haar schouders op.
'Dat is jouw eigen verantwoordelijkheid. Wie weet komt de visa op tijd binnen.'
Ik weersta de verleiding haar over de balie te trekken en vul licht in paniek mopperend online een formulier in. En dan begint het wachten. Ik moet uiterlijk iets over 1900 inchecken. Dus. Wat kan ik doen? Lisanna van Dutchies travel geeft me advies voor een plan B en ik bel de Amerikanen van border security op. Ze kunnen helaas niets doen om het te bespoedigen.
Om zeven uur geloof ik er niet meer in. Ik check voor de 56ste keer de website. 'Aanvraag goedgekeurd'! Ik spring op en check opgelucht in. Dat ging wederom nét goed!
Aangekomen bij Chicago gaat het echter wederom fout. Door een storm landt het vliegtuig te laat en tot overmaat van ramp is het bagage systeem uitgeschakeld. Een gezien Amerika zo'n beetje het enige land is waarbij je bij een overstap opnieuw moet inchecken.... Sta ik daar met 1000 man duimen te draaien. Dit kan toch niet goed blijven gaan? De seconden tikken voorbij. Wat als ik hier straks strand? Gejuich en applaus gaat op als de band echter gaat draaien (het blijven immers Amerikanen). Ik pluk mijn tas van de band en gooi hem op de volgende, snelwandel naar de volgende gate en kan daar meteen aan boord. Er wordt gezegd dat niet zeker is dat mijn bagage aankomt omdat ik zo laat ben. So be it. Dan ben ik iig thuis. Het vliegtuig kan echter niet vertrekken. Alle vracht is nog niet binnen en ze wachten op toestemming ivm de storm. Er wordt omgeroepen dat het niet eens zeker is of ze vandaag kunnen vliegen. Uiteindelijk vertrekken we bijna twee uur te laat toch richting Zürich. Ook bij deze vlucht is de turbulentie niet van de lucht. Door de vertraging is het wederom billen knijpen of ik de derde en laatste vlucht naar Amsterdam ga redden. Uiteraard. De wet van Murphy, "Alles wat kan gebeuren, zal gebeuren", draait op volle toeren.
Eenmaal in Zürich heb ik inderdaad net de aansluiting gemist. Jammer joh. Gelukkig is alles al omgeboekt en hoef ik 'maar' 8 uur te wachten op de volgende vlucht. En mijn zus Daphne komt me ophalen van Schiphol, superlief!

Met deze chaos is er een einde gekomen aan dit avontuur. Zoals het inmiddels wel duidelijk is geworden, is deze levensstijl mij op de buik geschreven. In een camper wonen, regelmatig naar een andere lokatie verkassen, bergen en mooie stranden ipv de bloedsaaie platte velden met koeien en bruin water. Ik kan niet wachten om mijn mouwen op te stropen en aan mijn eigen bedrijven te gaan beginnen. De stilte die op mijn blog zal volgen zal dus tijdelijk zijn; binnen nu en een paar jaar hoop ik dat alles zo goed draait dat ik weer kan vertrekken. En dan voor langere tijd!