Tol

De positie waarin ik me bevond was erg vervelend. Het bleef maar druk bij de ferries en de verhuurmaatschappij bleef onvermurwbaar. Toch bleef ik besluiteloos op de website van de ferries scrollen. Wie weet annuleert iemand zijn ticket. Mijn hart maakte een sprongetje toen dat inderdaad het geval bleek te zijn; ik kon boeken voor 4 maart! Het is anderhalve week later dan gepland, maar ik kan zo toch nog naar het oh zo geroemde Zuidereiland!
Wat moest ik echter met die extra anderhalve week op het Noordereiland?

Via de nogal overschatte Forgotten world highway (toegegeven: de middelste 20 kilometer waren mooi) bereikte ik Taranaki. Het gebied staat bekend om zijn vulkaan, die letterlijk centraal op het soort schiereiland staat. Ik vulde mijn tijd met hikes rondom de vulkaan en het werken aan mijn boek. Gezien mijn manuscript een aantal keer geredigeerd wordt, zal ik het gedane werk moeten goedkeuren en terugsturen.
Na een van mijn hikes kwam ik een stoet Amerikaanse auto's tegen en ik was meteen nieuwsgierig. Was erg misschien een autoshow in de buurt? Ik sprak een voorbijganger met camera aan en we spraken een tijdje over fotografie en natuurlijk de auto's. Het bleek inderdaad onderdeel te zijn van een jaarlijkse autoshow, de volgende dag komen ze bijeen bij New Plymouth, een stadje in de buurt. Dat kon ik niet missen!
Eenmaal daar aangekomen vergaapte ik mij aan de Ford Mustangs, Shelby Cobra's, oldtimers en zelfs een nagebouwde KITT, uit de serie knightrider! Alle voorbereidingen ten spijt, het zijn dit soort onverwachte juweeltjes die de reis afmaken.
Die avond ging ik hiken, om een wel erg bijzonder spektakel te zien. Vanaf een berg tegenover de vulkaan heb je namelijk een fantastisch uitzicht op de vulkaan, met een reflectie in een Tarn (soort berg meertje). Ik bleef daar bij aankomst tot de zonsondergang kijken, wat een landschap. Ondanks de kou bleef ik ook in de avond fotograferen, toen de sterren opkwamen. Magisch. Het heeft prachtige beelden opgeleverd!

Onderweg naar het zuiden besloot ik spontaan te gaan surfen. In Aussie had ik meerdere lessen gehad en ik was nieuwsgierig of ik het nog kon. Nou en of! Ik kon niet op het kleine surfboard staan (de groter het surfboard, de makkelijker de controle), maar kon toch mooi een paar golven pakken en half overeind komen. Ik kreeg er zelfs complimenten voor, dat ik het ondanks de 5 jaar verstreken jaren toch goed deed.
Ook bezocht ik een soort dierentuin waar ze kiwi's hebben (de vogel, niet het fruit) en grot met gloeiwormen.
Eenmaal aangekomen in het zuiden bezocht ik cape Palisser, wat twee hoogtepunten had. Een was de schattige zeehond colonie die er leeft en ten tweede de filmlocatie van Lord of the Rings! De Putangorua Pinnacles komen voor in Return of the king en is een machtige locatie. Omringd door torenhoge rotswanden, kon ik me voorstellen waarom dit zo'n geweldige locatie is om te filmen.

De aankomst in Wellington, waar de ferry zou vertrekken, bracht toch zenuwen met zich mee. Gaat de boot daadwerkelijk varen? Gelukkig had ik wat afleiding. In deze stad staat namelijk de beroemde Weta workshop, het bedrijf dat heeft meegewerkt aan de films Avatar, king Kong en uiteraard Lord of the Rings. Ik had er een rondleiding waar ze uitleg gaven over het maken van props, kleding en zelfs zwaarden. Erg vermakelijk.
Daarna had ik aansluitend een date met een Amerikaanse, die hier was komen wonen. Ze was erg lief en we konden het goed vinden. Het ging zelfs zo goed, dat ze verdrietig was dat ik weer moest gaan. Ik hoop dat ze alsnog een lief iemand in de buurt vind, voor mezelf ook natuurlijk!

4 maart, dag des oordeels. Aangekomen bij de ferry was het even spannend, tot ik uiteindelijk de boot op kon rijden. Wat een opluchting! Na een paar uur reizen kwam ik op het Zuidereiland aan, eindelijk! Ik sliep die avond vroeg en lang. De spanning heeft toch wat tol geëist.
De eerste volle dag was nog geen groot succes. Ik ondernam vandaag een lange hike door de bergen, waarbij het halverwege begon te regenen. Zelfs mijn waterdichte schoenen konden het na een tijdje niet meer aan, de water klotste in mijn schoenen.
Hopelijk zijn ze morgen enigszins droog, als ik het befaamde Abel Tasman park ga verkennen!