Proloog: de conclusie

Er leiden vele wegen naar Australië. Uiteindelijk is er abstract gezien de korte en lange route. Ik heb uiteindelijk de lange gekozen, maar is dat de beste optie?

Negen dagen. Zeven landen. Zeven vluchten. Drie keer overstappen. Twee keer met de trein, in drie metropolen met de metro gereisd. Vijf verschillende valuta in mijn handen gehad. Sommige nachten sliep ik minder dan drie uur. En dat allemaal, om een 21 uur durende vlucht naar Sydney te voorkomen. Ik zit nu op het vliegveld in Singapore en vraag me hardop af; is dit het allemaal waard geweest?

Ik zou het nu als een echte autist helemaal kunnen uitwerken met data, cijfers (heb ik uiteraard, ik was minder geld kwijt dan verwacht!) en een voor- en nadelen lijst, maar dat ga ik niet doen. Boven alles rijst er maar één vraag uit; wegen de meer kosten op tegen de opgedane ervaringen?

Ik ben alleen. Laten we daarmee beginnen. Er zullen in Australië twee dames aansluiten, maar de eerste maanden reis ik alleen. Dat ik met hun geen rekening hoefde te houden, scheelde natuurlijk veel. Toch was het daardoor ook moeilijk. Ik verbleef overal te kort om écht contact te leggen en ik volgde dan ook de route, die ik al in mijn hoofd had zitten.

Ik miste daardoor wel mensen om me heen. Vrienden, familie, collega’s… Soms is alleen maar alleen. Gelukkig raakte ik hier en daar aan de praat met locals en andere toeristen. Het grote voordeel van alleen zijn is, dat het in het buitenland hetzelfde voelt als thuis. Daar vermaak ik me prima, dus hier ook.

Het gaf me veel tijd om na te denken. In de afgelopen jaren is er een hoop gebeurt. Voornamelijk slechte dingen. Op voorhand twijfelde ik dan ook, of ik deze grote reis dan ook nu in mijn eentje moest gaan maken. Wat als ik er niet tegen zou kunnen? Echt lekker in mijn vel zat/zit ik niet.

Gelukkig vond ik afleiding in de diverse hoogtepunten die ik op mijn pad trof. Ook spiritueel gezien. Één knelpunt bevond zich in mijn (afwezig) liefdesleven en dan in het bijzonder bij de verloren ‘liefde’ die ik vorig jaar bij een date van me vond. Toen ze me afwees, stortte mijn leven ineen. Ik heb een jaar met mijn ziel onder de arm gelopen en vooral veel verdriet ervaren.

Bij de Taj Mahal heb ik daar uiteindelijk een stukje verwerking bij gevonden. Wat een stapel stenen in een ander land al niet kan doen. Met een lading negatieve emoties van mijn schouders liep ik veel lichter de poort uit en ik voelde me een ander mens. Een herinnering, gecreëerd & ervaren in mijn eentje, die me hopelijk nog vaak op de goede weg zal sturen.

Kanker, liefdesverdriet, een slecht zelfbeeld, het waren kleine stromen die bij elkaar een grote kolkende rivier vormde. Één die niet te stoppen was. Het sleurde me mee en trok me steeds verder onder water. Het was meer overleven dan iets anders. Ook De afgelopen anderhalve week is er een hoop naar boven gekomen dat eindelijk verwerkt werd, of waar in ieder geval een begin werd gemaakt.

De rivier is nu met rommelend geweld in een regenboog creërende waterval naar beneden gedonderd en tot rust gekomen in een prachtig meertje. Rustig, stil, in rein. Hopelijk zijn de riviertjes die van dit meer wegstromen ook rustig en zal ik de versnellingen zelf veroorzaken, omdat ik spectaculaire dingen meemaak!

Nu mijn blik op de horizon is gericht, zie ik steeds vaker vrouwen naar me lachen, zelfs flirten. Heb ik dat allemaal gemist? Vrouwen die giechelen als ik alleen al naar ze kijk, of omkijken om me nog eens een extra blik te geven.

Waarom heb ik dit niet veel eerder gedaan?

Dan de landen. In Griekenland had ik voor Athene te weinig tijd. Gelukkig heb ik toch nog iets van de stad kunnen zien, eer ik weer richting het vliegveld ging.

Jordanië was voor Petra zeker de moeite waard. De verloren stad kun je prima in één dag zien, er overnachten zou niet eens per definitie hoeven. Het is er erg toeristisch en vrij duur, maar dan is bijna bij al van dit soort grote trekpleisters.

India was direct andere koek. Ik was nog nooit in Azië geweest en dan is India meteen een hele shock. New Delhi heeft zoveel inwoners als heel Nederland en is druk, druk, druk. Het verkeer is een chaos van vliegende riksja’s, tuktuk ’s en taxi’s, die overal kriskras door elkaar ergens moeten zijn. Koeien lopen over de weg, het spoor en door de straten, waar ze van de mensen eten en drinken krijgen. De monumenten als de Taj Mahal, het Agra fort en Ashardham waren zeer de moeite waard. Ook de mensen kunnen behulpzaam en vriendelijk zijn. Eten, drinken en reizen doe je er voor een paar euro, dat was echt een lachertje. Dan tóch onderhandelen voor €0,50 hoort erbij.

De keerzijde bevindt zich in de armoede, waar duizenden mensen gewoon aan de kant van de weg slapen, of van afval een hutje hebben gebouwd. Mensen zitten thee naast het riool. Het land is overbevolkt en er zijn te weinig banen, zeker gezien er steeds meer bijkomen. Een land met zoveel gezichten als het goden heeft. Uiteindelijk was het allemaal de moeite waard! Lees mijn vorige verslagen maar.

Singapore was leuk voor één dag. Netter en beschaafder dan welk westers land dan ook (op de doodstraf na), maar het miste ondanks al de technische hoogstandjes een ziel. Het voelde te nieuw.

Een rechtstreeks ticket naar Sydney kost iets in de trend van een kleine €600 en duurt 21 uur.

Mijn reis kostte me €1394 en duurde 9 dagen. Op veel vlakken heeft het iets positiefs opgeleverd;

·         Ik voel me fitter. Ik heb van al de kleine vluchten geen jetlag gehad en heb tussendoor in de hotels en vliegtuigen kunnen slapen

·         Het heeft me een fantastische boost voor mijn zelfvertrouwen gegeven, nog vóór ik in Australië ben geland!

·         Ik heb van mijn Australië trip een heuse Wereldreis gemaakt! 😉

·         Ik heb te veel prachtige dingen gezien om op te noemen: Akropolis, Petra, Taj Mahal (drie wereldwonderen!), Agra fort, Ashardham (grootste hindoetempel ter wereld), een prachtige ervaring bij de sjiieten, Marina Bay area met al zijn hoogtepunten in Singapore…

Ik was het dubbele kwijt van 21 uur opgevouwen in het vliegtuig zitten en zou er het drie dubbele voor hebben betaald. Wát een ervaring! Ik hoop dat ik hiermee anderen inspireer om hetzelfde te doen. Er is zoveel moois te zien in de wereld, dat het zonde is om er in één keer overheen te vliegen!

Ik gun iedereen zijn eigen proloog!