Heipaal

Ik sta ervan te kunnen hoe deze reis tot nu toe uitpakt. Het is geen nieuwe reis. Geen nieuw avontuur. Sinds ik uit het vliegtuig ben gestapt is het alsof de klok 5 jaar heeft stilgestaan. Hetgeen waar ik in Australië aan begonnen ben, is doodleuk verder gegaan. Ik kijk eerst naar rechts voor ik oversteek, ga nog net zo gemakkelijk een gesprek in een hostel, gebruik dezelfde apps als toen en leef van de ene gratis camping naar de volgende.
Niets is veranderd.
Oke, bijna niets. Bij drukke plekken kan ik nog overprikkeld raken. Ik heb meer acceptatie binnen mezelf gevonden en heb de strop van -vind iedereen me wel aardig- van me afgeworpen en raak daardoor meer in gesprek met mensen.
Vandaag heb ik voor het eerst in 5 jaar gedoken. De duik meester en buddy waren, zoals altijd, onder de indruk dat ik zo weinig lucht verbruik en zulke goede controle heb, ondanks dat ik jaren niet heb gedoken. Mijn duik buddy vroeg me voor een drankje en we hebben uren zitten praten. Uiteraard is ze universitair opgeleid, hoe tref ik dat toch elke keer? Afin, ik vroeg haar hoe ik in eerste instantie op haar overkwam. Antwoord: extrovert. Vriendelijk, maakte meteen een praatje en zocht haar af en toe ook op. Wat een verschil met jaren geleden.
De laatste jaren heb ik nog beter leren relativeren en loslaten. Het is de extra heipaal die de fundering onder mijn voeten heeft verstevigd. Steeds vaker vraag ik me af; wat was er gebeurd als ik 20 jaar geleden al zo was geweest? Had ik dan veel vrienden gehad, een partner, een hogere opleiding, een meer creatieve/prestigieuze baan? Het stemt me soms somber en nuchter tegelijk. Immers, wie weet had ik dan kinderen, zat ik aan huis gekluisterd en had ik nooit lang kunnen reizen. Nee, mijn leven is zoals het moet zijn.

De playknop is dus ingedrukt, ik ga verder waar ik gebleven was. Na het ophalen van de camper ben ik meteen naar het noordland gereden. Door de zware overstromingen moest ik een toeristische route door de bergen nemen. Steile hellingen, scherpe bochten en prachtige uitzichten. Toch ontsnap je ook hier niet aan de destructie. Sommige wegen zijn beschadigd, gebieden overstroomd. Ik passeerde zelfs een busje dat als een speelbal temidden van een rivier lag.
Gelukkig is het weer nu veelal beter dan in Auckland. Ik ben zelfs behoorlijk verbrand, voornamelijk aan mijn rechterarm. Het is dan ook meteen snikheet.

Mijn eerste (duik) excursie was naar de bay of Islands, werkelijk waar prachtig. Ik vroeg de duik meester of ze wel eens dinosaurussen zag. 'Nou he, met Jurassic Park hier!' gifgroene heuvels, mist die de toppen verbergt, bomen in alle soorten en maten, wat een paradijs.
Overmorgen ga ik het wereldberoemde wrak van de Rainbow Warrior bezoeken. Ik ben nu al erg benieuwd!