Epiloog; Proloog

Mijn Grote Reis is twee weken geleden tot een einde gekomen en het gewone leven is weer begonnen. Na een vermoeiende 22 uur durende reis met drie vluchten, kwam ik 29 augustus weer terug op Schiphol aan. Het ontvangst was hartelijk, al kon ik er met mijn brein op back-up power mode niet echt van genieten. Eenmaal bij mijn moeder thuis viel ik als een blok in slaap. Ik had mezelf een week gegeven om alles weer in orde te brengen; het verhuizen, uitpakken, alle aansluitingen weer regelen. Het was vermoeiend, maar ik heb er geen spijt van. Ik heb drie interessante weken in de Filipijnen gehad, iets wat anders nooit mogelijk was geweest.

Na een week ging ik dus weer werken, waar ik hartelijk ‘verwelkomd’ werd. Het enige wat er bij mijn nieuwe chef uitkwam was “Wat doe jij hier?”, “Heb je geen email gelezen? Dat verwacht ik wel van je.” En “Ik zal de manager bellen en dan hoor je nog wel hoe verder gaat.” Geen hoi, welkom of hoe gaat het. Ik voelde me direct wat ik op de afdeling ben, een nummertje. Nu is deze meneer (ik zal me verder inhouden) niet de personificatie van het Amphia, ik had wel iets meer menselijkheid verwacht. Toen ik dat uitte bij de manager, knipperde hij nog niet eens met zijn ogen. Goed om te weten, dat deze vorm van communicatie acceptabel is.

Dat was niet de enige verandering; nieuwe collega’s (mensen zijn opgestapt, ik zal sarcastisch commentaar achterwege laten), ik moet in alle ziekenhuizen plus diensten gaan werken (wat ik al wist, dat wel) en de werkwijzen zullen veranderen.

Alles is veranderd en toch ook weer niet. Ik hoor nog steeds dezelfde termen als ‘werkgroepen’, ‘focus’, ‘samenwerken’ en ‘harmonie’, nu alleen met andere gezichten op de brochure. Want dat is het enige wat verandert, de mensen.

Morgen geef ik een feest, maar veel mensen kunnen niet, te druk. Het is één van de dingen die ik niet gemist heb, Nederlanders en hun verdomde drukke agenda. Ik moet zeggen dat ik het spontaan, warm en sociaal karakter van de Aussies mis.

Mijn leven heeft 10 maanden stil gestaan, zo voelt het althans. Pas bij terugkomst zie ik dat de wereld door heeft gedraaid. Ik zag onlangs voor het eerst mijn negen maanden oude nichtje, relaties die waren gevallen en ontstaan, mijn oudere kop met grijzer haar en baard in de spiegel. Het is moeizaam om weer terug te vallen in het oude leventje, eentje die ik eigenlijk niet meer wil. Het werk voelt aan als een te strakke stropdas, die erg veel energie kost. Ik dacht ‘even’ in te stappen, maar mijn gevonden vrijheid heeft meer gedaan dan ik dacht. De binnenkomende prikkels (hey, eindelijk weer eens een autisten feitje!) storen me meer dan ik dacht, ik heb de muur die ik over de jaren heb leren optrekken onderschat. Ik voel me nu naakt, kwetsbaar. Als een krab, die kwetsbaar is tussen zijn oude en nieuwe exoskelet. Mijn nieuwe muur zal moeten groeien, al hoop ik dat hij deze keer minder hoog wordt.

Voor ik in stilzwijgen de muur weer tot de hemel opmetsel, moet ik nu al in beweging gaan komen. Het leven buiten de comfortzone is confronterend, hard, soms eenzaam (beats being it all the time do) en ongewis. De beloning kan het echter zeker waard zijn; nieuwe vrienden, nieuwe vrouwen (of mannen), nieuwe ervaringen en het belangrijkste van allemaal; meer vrijheid.

Ik besloot op voorhand een half jaar niets overhaasts te doen. Ik ben eindelijk weer thuis in mijn eigen huis, mijn familie en de paar vrienden die ik heb zijn weer om de hoek en ik mag richting mijn werkgever best wat dankbaarheid tonen. Al had mijn oude teamleider schijnbaar verwacht dat ik niet meer terugkwam (omdat hij het me gunt, zo maken ze leidinggevende niet meer). Toch kruipt het waar het niet kruipen kan en dwalen mijn gedachten naar nieuwe avonturen af. Waar ik verwachtte dat mijn avontuur een nieuwsgierigheid zou beantwoorden, brak het de Tyrannosaurus Rex in mij los en brulde ik op de top van mijn longen om me heen. De Rex wilt niet meer terug in zijn kooitje, maar ontdekken hoe prachtig de natuur in Nieuw-Zeeland is. Of in die van Canada. Chili. Costa Rica. Argentinië. Peru. Hoe zou het zijn om te werken in het buitenland, bijvoorbeeld Canada? Gewoon voor een half jaar? Oké, een jaartje dan. Kan ik sparen voor een camper, die ik dan eventueel zelf zou kunnen bouwen, dan kan ik Canada gaan verkennen voor een tijdje, om via de VS naar Costa Rica te kunnen. Lekker doorrijden naar Brazilië, Peru, Chili. Een epische roadtrip, waarbij ik 20+ grenzen over moet steken. Om te eindigen bij de ijsschotsen in Argentinië.

Tinder is (in Nederland) dood. Mijn baas zou me niet eens missen als ik wegbleef. Mijn huis kan ik verhuren. Ik heb een half(!) jaar salaris overhouden na de reis. Zou het moeilijk zijn een baan te vinden in Canada? Ga ik dan weer op voorhand gezelschap zoeken, of sla ik die stap maar gewoon over?

Nee. Een half jaar niets. Eerst sparen, (broodnodig) werken aan mijn sociale kringen en sparen. Misschien mijn badkamer opknappen. Het gat in de koof is toch al geslagen. Maar dan niet te duur of gek. Toch maar grotendeels zelf (en met hopelijk hulp) doen.

De T-Rex in mij rommelt. Ruikt aan nieuwe kansen. Is doodmoe, maar strijdbaar. Gromt. Beukt tegen de indeukende tralies aan en brult soms woest. Deze autist op avontuur hunkert naar the open road, vrijheid and a change of pace. Fuck liefde, geborgenheid en een warm huis. Ik wil alleen met een veel te lange baard en wat blikvoer in een oude camper herstellen van een wilde week met een Duitse schone, terwijl ik luister naar de stortregen midden in een vallei, hopend dat ik snel weer kan gaan hiken, zwemmen in het ijskoude water, kan verlangen naar de stranden van Costa Rica.

Fuck een afscheid. De cirkel is rond en staat in vuur en vlam. De Rex staat in het midden te brullen en stampen van anticipatie en zodra de vuur en rook zijn opgetrokken, zal hij in blinde woede naar buiten stampen. In welke richting dan ook. De epiloog is een proloog geworden, waar de planning, anticipatie en het sparen weer centraal zullen staan (geen zorgen baas, dat duurt nog minimaal een jaar).