Wedergeboorte

Normaal gesproken kijk ik nooit terug naar het oude jaar. Meestal ben ik blij dat ik de meegemaakte ellende achter me kan laten, ik de feestdagen weer heb overleefd en hoop ik, dat het nieuwe jaar wél mijn jaar gaat worden. Op deze 31 december, 2018, voelt alles anders.

Een jaar geleden deze tijd, stond ik met mijn camera bij Mrs Macquarie’s Chair, wat uitzicht biedt op het wereldberoemde Sydney Opera House en de Harbour Bridge. Mrs Macquarie’s Chair is een van de pakweg 8 zones, waar je oud & nieuw kunt vieren en uitzicht hebt op het vuurwerk. Het kindervuurwerk (wat speciaal voor de kinderen om 21:00 begint) stond op punt van uitbarsten, achteraf heb ik daar mijn beste foto’s gemaakt.

Ik zat toen nog midden in een transformatie. Ik had moeite om contact te leggen, voelde me veel alleen en moest mijn draai nog in een nieuw land vinden. Dat zou nog lang op zich laten wachten en in de tussentijd zou ik een hoop reisgenoten verslijten. Toch is dat uiteindelijk niet waar ik aan terugdenk, als 2018 de revue passeert.

Ik denk liever aan al de goede dingen terug. Aan de reisgenoten waar ik veel goede tijden mee heb gekend. Aan dat ene meisje dat mijn eerste ‘vakantie liefje’ werd en mij een stuk aantrekkelijker deed voelen. Aan al de prachtige stranden die ik heb bezocht, zoals bij Esperance, Cairns en Kangeroo Island. Aan al de wandelingen die ik maakte door parken als het prachtige Karanjini, mysterieuze Cradle Mt en de plek waar ik de allermooiste heb gemaakt; Mt Field. Aan al de verlaten plekken die ik heb bezocht, waarbij ik soms uren over eenzame modderige (of stoffige) paadjes moest rijden om een waterval te bereiken. Aan de aanzien die mij gepimpte Toyota Hiace campervan had onder de backpackers, waardoor ik gelukkig bijna altijd aan reisgenoten kon komen. Aanspraak was dan ook gegarandeerd. Ook de vele keren dat er weer iets was met diezelfde Toyota en ik er weer mee naar de garage kon, waar ze hem gelukkig altijd weer konden oplappen. Arme Max, die zijn hele trip van drie weken 40% van mijn garagebezoeken heeft moeten ondergaan (ik was tien maanden onderweg). Aan de stomme airco die het wel/niet deed en voordat ik hem verkocht voor een luizige $120 in een half uurtje kon laten maken. Hij was nooit zo koud geweest! Aan de keer dat ik de ruim drie ton zware Hi Ace verwarde voor een Landcruiser en ik in een opgedroogd rivierbed strandde, acht uur rijden van de dichtbij zijnde stad, waarvan ruim 100km over gravelroads, waarna ik uren moest lopen om een heldhaftige Aussie met pick-up te vinden. Uiteindelijk kwam hij weer vrij.

Aan de gekke plekken waar ik heb geslapen; waarvan dus in een gestrande camper bij Lake Gairner (waar ik, toevallig tijdens speed week, het meer op mocht), midden in een woonwijk bij Sydney, bij een marine bioloog in Exmouth op de oprit en de vele keren dat ik bij het strand sliep en ik zo gezegend was, om de zonsondergang te mogen aanschouwen. Vaak alleen. Aan de hulp die ik van Dutchies Travel kreeg als er weer eens iets fout ging (van ziek zijn, geen rekening houden met tijdzones tot slecht weer), wat me veel werk uit handen nam. Aan al de staten die ik heb gezien, terwijl ik nog niet eens alles in Nederland heb gezien. Tot slot schieten regelmatig de foto’s van de vele photoshoots voorbij, waarvan de mooiste nu bij mij in de woonkamer hangt.

2018 is het jaar van een wedergeboorte geweest. Heeft het alles opgelost? Nee. Ik ben nog steeds veel alleen, al is dat met hobby’s als schrijven (ik leg nu de laatste hand aan mijn volgend boek, die bijna gereed is voor publicatie) en fotografie soms ook onvermijdelijk. Ik ben in ieder geval niet eenzaam meer, ik weet dat ik nu het sociaal dier in mij heb om mensen op te zoeken, ik heb onderweg de mooiste mensen ontmoet. Zodra de verbouwing van mijn badkamer klaar is begin volgend jaar, dan ga ik dat ook zeker doen.

Voor het eerst sinds ik mij kan heugen, vind ik het jammer om een jaar achter me te laten. De unieke kans die ik mede dankzij mijn baas heb gehad, heb ik met twee handen aangegrepen en er alles uitgehaald. Het heeft mijn ogen doen openen; het zal zeker niet mijn laatste grote avontuur zijn. Volgende stop; Canada-Argentinië en alles er tussenin. Liefst weer in een camper. Ik droom er nu al van, zoals ik jaren geleden al over Australië droomde. Met het verschil dat de fantasieën over Aussie zijn vervangen door herinneringen, die ik altijd diep zal koesteren.

Ik hoop dat 2019 voor iedereen net zo belangrijk zal zijn, als 2018 voor mij was.