Aan alles komt een einde

30 augustus 2018 - Hongkong International Airport, China

Zwevend boven Hongkong. Het vliegtuig zakt langzaam terug richting de grond, onder begeleiding van wat lichte turbulentie. De grote wereldstad komt steeds dichterbij en de wolkenkrabbers beginnen één voor één door het wolkendek te steken. Het is in het afgelopen jaar mijn tiende vlucht en toch pas de eerste van de drie vandaag.
Athene. New Delhi. Singapore. Sydney. Kuala Lumpur. Straks Moskou. Maar nu dus eerst Hongkong, een stad die zeker op mijn short list van Aziatische steden staat. Helaas heb ik geen tijd meer om het te bezoeken, dat komt een andere keer nog wel.
Het reizen is een deel van mijn leven geworden. Het vliegtuig pakken, is nu zo normaal als reizen met een bus. De afgelopen weken was ik aangewezen op het openbaar vervoer, gezien ik mijn vertrouwde camper kwijt was. Mijn laatste verhaal eindigde bij het prachtige Malapascua Island, de eerste van de drie weken in de Filipijnen was voorbij.

De taxi rit richting Moalboal was achteraf gezien met $195 USD onacceptabel duur. Toen ik aankwam checkte ik op de gok in een hostel in, wat op het eerste gezicht niet gezellig leek. Het was gesitueerd in een loods, gelukkig was alles wel nieuw en schoon. Die avond bleek het toch gezellig te zijn; mensen bleven tot drie uur in de nacht op. Ik was echter moe en had geen zin in mensen, dus ik ging op tijd naar bed.
De volgende dag checkte ik toch uit en ging ik naar de volgende, waar het met hangmatten, een bar en een restaurant gezelliger oogde. Ik keek rond voor een geschikte duik school en boekte een aantal duiken.
Achteraf gezien bleek het hostel lang niet zo gezellig zijn als het leek. Het was een uitgestorven boel toen ik er was. Een trend van het begin van de reis maakte ook weer zijn herintrede; ik sloeg maaltijden over. Het alleen zijn beviel lang niet altijd en ik kon me er dan soms niet toe zetten, om ergens wat te gaan eten. Het was vaak weer een overwinning en soms met honger naar bed. Dat in een land, waar het eten zo goedkoop is. Contact leggen zal altijd een uitdaging blijven.
Één avond lukte het me wel, toen ik een Russische vrouw aansprak in een restaurant. We begonnen met een simpel gesprek en eindigde zwemmend in de zee, ook al had ik geen zwembroek of handdoek bij. Gewoon, zomaar spontaan.

Het duiken bij Moalboal was mooi. Het staat bekend om de scholen sardientjes, die er met miljoenen een paar meter uit te kust zwemmen, het is een indrukwekkend gezicht. Als je dichtbij komt, gaat er een muur van vis voor je open en kun je er letterlijk tussen zwemmen.
Ik heb er ook wand duiken gemaakt, waar er voornamelijk veel kleine oceaan soorten leven. Ik zag daar ook één van de grootste schildpadden in mijn leven, alleen zijn schild was zeker meer dan een meter groot!
Het duiken bij Pescador island was denk ik een van mijn favoriete duiken. Met een zichtbaarheid van 30+ meter was het net een warm water aquarium, zoveel vissen en koraalriffen om je heen. Heerlijk.

Na Moalboal vertrok ik met een taxi richting de volgende locatie waar je goed kon duiken; Bohol. Ik deelde de taxi en betaalde een onthutsende 350 peso. Dat is €5. Dat, terwijl de rit bijna twee uur duurde.
Bij de ferry werd ik helaas bedonderd. Alle loketten waren gesloten, maar iemand kon nog een ticket regelen. Ik rook direct onraad, maar ik had om 8 uur in de avond weinig keuze. Hij regelde een kaartje en bracht me naar de ferry. Een pier verderop, waar de kaartverkoop dus ook was. Ik kwam er later pas achter dat hij van het originele bedrag, 350 peso, 850 had gemaakt. Echt iets voor mij om daar in te trappen. Niet meer natuurlijk, die les heb ik wel geleerd. Ik moest er om lachen. Zoveel moeite voor 500 peso, wat nog geen €10 is. Kun je nagaan wat geld hier waard is.
Eenmaal op Bohol was het te laat om verder te gaan, dus ben ik na wat dwalen blind in een gasthuis gestapt. De vrouw was chagrijnig, maar ik had een eigen kamer en ik kon slapen.

De volgende dag vroeg, verdween ik richting de eerste beste kraam waar ik een simcard kon kopen. Ik weet niet hoe anderen het doen hoor, puur op Wi-Fi door Azië reizen. Ik voelde me na het incident met de ferry en gasthuis blind en ik voelde me veel beter met internet onderweg. Het kostte alles bij elkaar ook maar €5, de besparing zeker niet waard.
Ik ging daarna met de bus en Jeepny verder (iets wat ik na Googlen leerde), de urenlange ritten kostte me nog geen 100 peso. Vooral de typische Jeepny's zijn bijzonder. Het zijn een soort busjes, met de voorkant van een Jeep Wrangler. Ze zijn allemaal zeer uitbundig versierd, met alle kleuren van de regenboog. Opvallend genoeg waren ze ook versierd met bijbel teksten en afbeeldingen van Maria en Jezus. Ze zijn hier extreem gelovig, zeker wanneer het uitkomt.
Na sardientjes te hebben gezien, voelde ik mezelf achterin de Jeepny als één. Ik kon achterin niet rechtop zitten en de wagen werd letterlijk vol gepropt. Tot er zelfs mensen achter de wagen hingen.

Eenmaal bij Panglao aangekomen (zo heet één van de 127 eilanden rondom Bohol), stapte ik uit bij Alona beach, het meest toeristische strand van Bohol. Misschien zelfs van Cebu. Resorts vol chinezen, Japanners, Koreanen en gek genoeg vrij veel Spanjaarden. Ik had online een goedkoop hostel in de buurt gevonden, die werd gerund door een onvervalste hippie. Bob Marley shirt, lang haar en een beetje in de war, hij had alles. Aardige man ook, kwam ooit uit Canada. Ik sliep er in een bamboe hutje met maximaal drie personen tegelijk.
In dat hostel ontmoette ik wel mensen; drie Engelsen en drie Duitsers. Eindelijk weer iemand om mee te praten en mee uit eten te kunnen, dat was fijn. Ik heb daar bijna elke avond zitten drinken.

Ik ging uiteindelijk duiken bij een duik school waar voornamelijk Spanjaarden op af kwamen, iets wat erg jammer was. Ze spraken alleen maar Spaans tegen elkaar, iets wat ik nog steeds onbeschoft vind met anderen erbij. Ik heb verder ook geen moeite gedaan.
Kort gezegd viel het duiken daar een beetje tegen. Ik had de afgelopen tijd wel beter gezien.

Wat eigenlijk veel leuker was, bleek het huren van een motor. Voor nog geen €10 per dag had ik mijn eigen motor, wat eigenlijk meer een opgevoerde scooter met een automaat was. Toch schoot het met 100km per uur flink op.
De eerste dag ging ik er meteen op uit. Ik had een lijstje met trekpleisters gemaakt en ik ging naar een waterval op een uur rijden.
Ik was eigenlijk nog maar net op tijd; de entree zou namelijk snel dichtgaan. Voor buitenlanders dan. Ik kwam op de parkeerplaats een transeksuele vrouw tegen, die vrij snel achter me aankwam. Bij de waterval besloot ik even te gaan zwemmen, het is overal in de Filipijnen erg heet. Ik bleek in de gaten te worden gehouden door de ladyboy, iets waar ik een slecht gevoel aan over hield.
Eenmaal uit het water bleek dat te kloppen, ik werd meteen benaderd. Het leek me een goed idee niet te blijven hangen en ik pakte mijn spullen in. Te laat echter, hij stond al beneden. Niet bepaald de mooiste, harige benen, ik griebelde er een beetje van. "Wat heb je een mooi lichaam! Waar is je vriendin?" Zucht. 'Bij het hotel' loog ik nog, maar daar trapte hij niet in. Voor ik het doorhad, gingen er grijpgrage handen richting mijn zwembroek. "Mag ik hem zien?" Nou, ik heb nog nooit zo snel op thongs een trap beklommen, met de ladyboy in mijn kielzog. Ik had eenmaal bij de motor zoveel haast, dat ik een stukje verderop de helm verloor. Ik vond het hele gebeuren stiekem hilarisch, wat een verhaal weer.
Het zou niet mijn laatste ontmoeting met een transeksuele vrouw zijn.

De volgende dag reed ik verder, richting het centrum van het eiland. Ik heb de op een na kleinste primaat ter wereld bewonderd (zo groot als mijn handpalm), heb nog een waterval gezien, ben naar een bekend uitzicht punt genaamd the chocolate hills gereden en heb genoten van een lunch boottocht over een rivier. Het was leuk om onder begeleiding van live muziek rond te crossen. De rijstvelden, de tropische bossen, het was allemaal erg ontspannen.

Ik besloot de rondreis te eindigen op Mactan island, een eiland onder de grootste stad van de steek; Cebu City. Ik sliep daar wederom in een bamboe hutje, die ik dit keer voor mezelf had. Deze keuze was vrij ongelukkig. Het hostel zat midden in een verbouwing, ik was bijna de enige en ik bleek veel interesse te hebben op tinder. Helaas zaten de dames in Cebu City, waardoor ik één nacht in een ander hotel besloot te slapen. Ik heb er een date met een transeksuele vrouw gehad, wat uiteindelijk best lekker liep. Ze begeleidde me rond in het centrum en dropte me daarna via de Jeepny bij een hotel af. Daar had ik dan een date met wederom een transeksuele vrouw. Toegeven, het was een erg mooie vrouw. Fijn gezicht, vrouwelijke vormen en zelfs behoorlijke (implantaat) borsten. We hebben ons die nacht wel vermaakt.
Na die nacht heb ik alle 'smaken' gehad het afgelopen jaar; mannen, een vrouw en een transeksueel van beide seksen. Ik kan nu met redelijke zekerheid zeggen, dat ik toch het meeste op vrouwen val. Al is mijn horizon nu wel verbreed.

Na wat meer sightseeing in de stad de volgende dag, sliep ik ondanks de populariteit onder de (voornamelijk transeksuele) dames weer terug in het hostel. De nacht zou kort genoeg worden, gezien ik om 03:00 al naar het vliegveld moest.

Op moment van schrijven zit ik nu op de 10 uur durende vlucht tussen Hongkong en Moskou, een andere stad die ik graag een keer zou willen bezoeken. Ander keertje.
Hiermee eindigt mijn avontuur nu definitief, geen uitstel meer. Geen spontane omleidingen door Azië, geen excuses. De terugtocht is ingezet en over een week moet ik weer gaan werken. Ik kan me nog niet voorstellen hoe die hele transitie gaat verlopen, maar als het afgelopen jaar me iets geleerd heeft, is dat het allemaal vanzelf wel goed komt. Als ik maar niet teveel nadenk en dingen 'gewoon' doe.

Ik wil hierbij iedereen bedanken die het afgelopen jaar meegeleefd en gesteund heeft. De dalen waren diep, de pieken hoog. Het was alle offers waard en nog steeds de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.
Waarbij extra dank voor mijn moeder en haar man, waar ik mocht logeren en die mijn affaires in de gaten hielden, mijn stiefmoeder voor de aangeboden opslag ruimte van al mijn zooi en mijn baas en het Amphia, die het mogelijk maakte dat ik dit allemaal (volledig betaald) mocht gaan doen. Deze kans krijg ik nooit meer en ik ben blij dat ik hem heb aangegrepen!

Hoe mijn toekomst er nu verder uitziet? Geen flauw idee. Ik houd me nu meer met het heden bezig en dat moet ik lekker blijven doen.

4 Reacties

  1. Franny van Reenen:
    30 augustus 2018
    Welkom thuis Robin in dit kleine kikkerland. Hoop dat je er weer een beetje kunt aarden. Heb genoten van je reisverhalen. Wat een indrukken allemaal. Nu het echte leven weer in. Wens je veel sterkte daarbij. Lieve groetjes Franny.
  2. Lian:
    31 augustus 2018
    Hi Robin,

    Toch stiekem je avonturen nog gelezen. Leuk dat je het goed kunt afsluiten en die ontwikkeling hebt doorgemaakt. En tof dat je nog naar de Filipijnen bent geweest. Die Aziatische stunts van te dure prijzen herken ik direct.

    Succes met werken. Ik vind het knap dat je al over een week aan de slag gaat, dat had ik niet gekund.

    Groetjes Lian
  3. Ed schalk:
    31 augustus 2018
    Ook welkom thuis Robin , schitterende tijd beleeft , wat je inderdaad gewoon moet doen , de wereld ontdekken met zn charmes en gekkigheden , blij dat je daarvan gelukkig en wijzer bent geworden , nu sparen voor t volgende plan , ben benieuwd wat dat wordt , zuid Amerika misschien ?
  4. Hanneke de Kock:
    2 september 2018
    Leuk Robin om je te mogen volgen op je avontuur over de wereld en op zoek naar je Ik mooie foto's leuk omschreven .Welkom terug gr Hanneke