Het einde nadert; een opsomming

Het einde nadert en ik heb al anderhalve maand niets meer geschreven. Van het huidige gebied komt nog wel een verslag, hier volgt een korte opsomming van wat er tussen Kakadu en Cairns is gebeurd.

Nadat we Christina hebben afgezet, zijn Max en ik richting Alice Springs vertrokken. Het zou een lange, saaie route worden, gelukkig ben ik niet alleen.

Helaas hadden we onderweg wederom panne; de motor bleek radiator vloeistof te verliezen. Bij een monteur halverwege Alice leek het probleem snel opgelost te zijn en zijn we verder gereden. Uiteraard bleef het probleem toch volharden, waar bij Alice Springs het daadwerkelijke probleem aan het licht kwam; de radiator was beschadigd door de gesprongen belt. Balen natuurlijk, dat ging veel geld kosten. Omdat het uiteraard net voor het weekend was, besloten we naar Tremphina Gorge te gaan, een NP in de buurt. We hebben die nacht (en op de terugreis wederom) illegaal bij elephant rock geslapen, waar ik verder heb gewerkt aan mijn sterren fotografie.

We hebben bij Trephina leuk gewandeld en goed geslapen. Het was er ook niet superdruk.

Die maandag plaatste de monteur een nieuwe radiator en vond hij een nieuw probleem; de master cilinder van de clutch bleek te lekken. We besloten toch door te rijden (het was niet dringend) en maakte ons rondje Kings Canyon, Uluru en Kaja Tjuta af. Kings Canyon was schitterend veelzijdig; van een wijde canyon liep je door een steppe omgeving, een tropisch regenwoud, een mooi meertje en nog veel meer, Australië in een notendop. De weg richting Uluru was helaas dan ook weer typisch, met ruim 70km aan zeer slechte gravel wegen.

Uluru en Kaja tjuta zijn de granieten landschappen en zeker Uluru is een van de meest iconische monumenten in dit land, iedereen kent de foto’s. We hebben bij Uluru de zonsondergang gefotografeerd en bij Kaja de zonsopgang. Het was er koud, ik wou dat ik handschoenen bij had! We hadden gratis toegang, omdat iemand op de camping zijn kaartjes niet meer nodig had, wat een mazzel!

Het haaien zwemmen ging niet door, omdat ze bizar genoeg in die hele maand maar één haai gezien hadden, dus ik besloot Max in Adelaide af te droppen en daar de wagen te laten maken. Onderweg zijn we nog bij Coober Pedy gestopt, een stad waar ze onder de grond in grotten leven en waar ze beroemde films hebben opgenomen (Mad Max, Pitch Black).

Na een paar dagen kwamen we in Adelaide in, waar ze de wagen hebben gemaakt. Helaas is de koppeling nu weer niet goed.

Ik besloot door te rijden en nam afscheid van Max. Er zou namelijk hooggeëerd bezoek naar Sydney komen; Christina! Ik reed vlug door en ontving haar met open armen.  We zijn in totaal drie dagen samen geweest, nu zonder Max. Het was nog lang gezellig…

We zijn buiten het knuffelen nog even naar de blue mountains en de binnenstad geweest, waar we naar een museum en wat uitzichtpunten zijn geweest. De vrijheid voelde heerlijk, eindelijk gewoon hand in hand kunnen lopen en nergens op hoeven letten.

Helaas moest ik van haar ook afscheid gaan nemen en ben ik via diverse NP’s, watervallen en kleine steden bij Airlie beach terecht, waar ik naar het gerenommeerde Whitsunday’s ben vertrokken.

Het privéterrein waar ik verbleef was van een miljonair, maar die kwam er niet meer. Het terrein was met palmbomen, hangmatten, pooltafel, luxe zwembad, hot tube en ga zo maar duur erg luxe. De whitsundays zelf vielen me een beetje tegen, alleen het Whitehaven was echt de moeite waard.

Bij terugkomst ging ik door naar een wrak duik bij de Yongala, wat momenteel in de top 3 beste duiken in de wereld staat. Het was er ook schitterend, het wrak lag er mooi bij. Het lag op zijn zijde en was bedekt met koraal en veel vissen. Van grote grobers (anderhalve meter!), tot schildpadden en zelfs een manta ray, wat een dag.

Daarna ben ik onderweg nog bij Dunk island geweest, een idealistisch eiland vlak bij de kust. Je kon er leuk wandelen en je had er prachtig verlaten stranden. Ik heb er heerlijk zonder kleren in de zon gelegen en gezwommen, niemand in de buurt! Alleen het verlaten 5 sterren resort was dan weer griezelig. Vervallen na een cycloon 10 jaar geleden, ligt het nog grotendeels in puin. Op het hoofdgebouw na, dat is wel in orde, tot het zwembad aan toe.

Een van de laatste stops was een waterval, die ik alleen kon bereiken door met maximaal 40km per uur over slechte kronkelweggetjes door de bergen te rijden. Eigenlijk was het meer voor 4WD wagens, maar ik kwam er uiteindelijk wel. De waterval zelf was mooi en helemaal verlaten, het loont om naar remote area’s te rijden.

Ik heb nu een hoop overgeslagen, maar als ik dat allemaal moet gaan verwerken, kan ik er een boek van schrijven.

Volgend hoofdstuk; Cairns en omgeving.