Hoofdstuk afgesloten
28 februari 2018 - Adelaide, Australië
Vandaag bestond mijn dag uit (voor nu) afscheid nemen van Sam & Max, kleren en beddengoed wassen, boodschappen doen, de wagen zuid/west Australië proof maken (ik heb nu 25 ipv 10 liter reserve brandstof, reserve lampjes etc) en de wagen uitmesten. Ik heb letterlijk alles uit de wagen gegooid, schoongemaakt, dingen weggegooid en alles een nieuwe plek gegeven. Gewoon de typische dingen als je gedumpt bent.
Oh ja btw, ik reis nu weer alleen. Ik heb met Bonnie en Maud langs de great ocean road gereden en daar bleek het niet meer te werken. Er zijn verschillende factoren die daarbij hebben toegedragen waar ik verder niet te veel over wil zeggen. Een combinatie van weinig zelfvertrouwen (plus de manier waarop ik ermee ben omgegaan) en het feit dat we niet echt compatible bleken te zijn waren redenen voor Bonnie om met mij te stoppen. Een dilemma waar ik zelf eigenlijk sinds de eerste weken al mee worstelde en ik ben blij dat Bonnie het besluit heeft genomen. Het is beter zo, het ging gewoon niet meer. We hebben de reis naar Adelaide ook niet meer afgemaakt, ik ben dagen voor op schema in één keer doorgereden naar Adelaide. Het afscheid was voor mij moeilijk, omdat het voelt als mijn schuld dat het zover is gekomen. Ik merk dat ik sinds die ene date van anderhalf jaar geleden erg emotioneel ben geworden en het komt er nu ook sneller uit.
We zijn op goede voet uit elkaar gegaan en er is ook zeker geen haat en nijd, ik wens haar het beste.
Ik ben er wel ziek van, letterlijk. Voor de tweede keer deze reis loop ik met verkoudheid/griep rond, de laatste keer was het niet geheel toevallig ook rond een ongemakkelijke situatie. Gelukkig had ik de cold & flue en paracetamollen nog liggen.
De eerste impuls was; ik stop ermee. Met alles. Waarvoor doe ik het allemaal nog. Dat gevoel was gelukkig snel weg, toen ik Sam & Max weer zag. Deze twee Duitse jongeren heb ik in Sydney leren kennen en ik heb daar nog twee leuke avonden en dag mee gehad. Ik geloof niet in dit soort toeval, dat ik hun tref op zo’n kwetsbaar moment. Misschien zie ik ze later nog.
Feit is wel dat ik op bijna het meest ongelukkige moment er weer alleen voor sta; de lange, rechte, saaie wegen van de west kust komen eraan. Letterlijk duizenden kilometers van kaarsrechte wegen met 35 graden en geen ziel in zicht. Het is geen prettig vooruitzicht die alleen te moeten rijden, die toekomst is nog vrij onzeker. Ik heb al wel oproepen geplaatst voor een nieuwe ziel bij mij in de wagen, maar op deze route is er weinig animo.
Over de great ocean road wil ik kort zijn; de route had mooie uitzichten langs de kust, de twaalf apostelen zwaar toeristisch maar wel mooi (ik heb daar een helikopter vlucht gemaakt, dat was leuk), ik heb er nog een parachutesprong gemaakt, dat was ook grappig, de grampians NP was prachtig en zeer groot, ik ben er eigenlijk te kort geweest. Hoogepunten was een privérondleiding bij Naracooth NP, waar ze grotten hebben met miljoenen begraven fossielen. Ik sprak daar in het lab nog met twee paleontologen, iets waar ik anders maar van kon dromen. Helaas werd de dag afgesloten met de woorden die me nog wel even bij blijven staan; ‘ik ga met jouw stoppen’. Harde woorden, maar duidelijk.
Toch wil ik niet negatief aan de afgelopen maanden terugdenken. Ik vond het belonend om Bonnie de eerste weken bij de hand te nemen (misschien zit daar toch een baan voor mij in?), ze heeft me een heldere spiegel voorgehouden (met hoe ik me soms kan gedragen) en ze heeft heerlijk gekookt. Ik wil niet terugdenken aan de slechte momenten, maar aan de dikke spin op de auto waar ze hard om moest gillen, de eitjes die ze in de ochtend bakte, de ondeugende oogjes vanuit de ‘zolder’ als ze wakker werd, het gesnurk en gemompel vanuit diezelfde zolder ,de eerste camping aan zee waar we samen stonden, het steenkool Engels waarmee ze bij de bank een rekening wilde openen, het gemak waarmee ze gewoon op straat naast de wagen zich om stond te kleden voor het strand, ze probeerde te ‘surfen’ met een bodyboard (maar meer zeewater binnen dan onder haar kreeg), we gepofte aardappelen en mais uit het vuur aten, we langs de weg bij een meer illegaal geparkeerd stonden (en in the middle of knowhere een auto langs wilde), ze als een malle pietje met haar knal roze vliegenmepper de vliegen/muggen in de wagen achterna ging, ze bij aankomst een video van thuis met familiebeelden had meegenomen, ze in Melbourne een kalender met mopjes en opmonterende teksten voor mij had gemaakt… Ja, we hebben ook goede tijden gekend.
De wagen is aangevuld en schoon en klaar voor de overtocht naar kangeroo island. Het eerste ‘avontuur’ terug alleen. Hoe het allemaal moet als ik naar het westen rijd, dat zie ik dan wel weer. Mijn hoofd zit nog steeds vol en moet nog leeglopen (van zowel gedachten als slijm), ik wou dat ik het zo makkelijk achter me kon laten als de meeste mensen.
Toch moet er ooit een dag komen, dat mijn gevoeligheid een voordeel gaat worden. Of die is er al, maar ik heb hem nog niet gevonden.
Oh ja btw, ik reis nu weer alleen. Ik heb met Bonnie en Maud langs de great ocean road gereden en daar bleek het niet meer te werken. Er zijn verschillende factoren die daarbij hebben toegedragen waar ik verder niet te veel over wil zeggen. Een combinatie van weinig zelfvertrouwen (plus de manier waarop ik ermee ben omgegaan) en het feit dat we niet echt compatible bleken te zijn waren redenen voor Bonnie om met mij te stoppen. Een dilemma waar ik zelf eigenlijk sinds de eerste weken al mee worstelde en ik ben blij dat Bonnie het besluit heeft genomen. Het is beter zo, het ging gewoon niet meer. We hebben de reis naar Adelaide ook niet meer afgemaakt, ik ben dagen voor op schema in één keer doorgereden naar Adelaide. Het afscheid was voor mij moeilijk, omdat het voelt als mijn schuld dat het zover is gekomen. Ik merk dat ik sinds die ene date van anderhalf jaar geleden erg emotioneel ben geworden en het komt er nu ook sneller uit.
We zijn op goede voet uit elkaar gegaan en er is ook zeker geen haat en nijd, ik wens haar het beste.
Ik ben er wel ziek van, letterlijk. Voor de tweede keer deze reis loop ik met verkoudheid/griep rond, de laatste keer was het niet geheel toevallig ook rond een ongemakkelijke situatie. Gelukkig had ik de cold & flue en paracetamollen nog liggen.
De eerste impuls was; ik stop ermee. Met alles. Waarvoor doe ik het allemaal nog. Dat gevoel was gelukkig snel weg, toen ik Sam & Max weer zag. Deze twee Duitse jongeren heb ik in Sydney leren kennen en ik heb daar nog twee leuke avonden en dag mee gehad. Ik geloof niet in dit soort toeval, dat ik hun tref op zo’n kwetsbaar moment. Misschien zie ik ze later nog.
Feit is wel dat ik op bijna het meest ongelukkige moment er weer alleen voor sta; de lange, rechte, saaie wegen van de west kust komen eraan. Letterlijk duizenden kilometers van kaarsrechte wegen met 35 graden en geen ziel in zicht. Het is geen prettig vooruitzicht die alleen te moeten rijden, die toekomst is nog vrij onzeker. Ik heb al wel oproepen geplaatst voor een nieuwe ziel bij mij in de wagen, maar op deze route is er weinig animo.
Over de great ocean road wil ik kort zijn; de route had mooie uitzichten langs de kust, de twaalf apostelen zwaar toeristisch maar wel mooi (ik heb daar een helikopter vlucht gemaakt, dat was leuk), ik heb er nog een parachutesprong gemaakt, dat was ook grappig, de grampians NP was prachtig en zeer groot, ik ben er eigenlijk te kort geweest. Hoogepunten was een privérondleiding bij Naracooth NP, waar ze grotten hebben met miljoenen begraven fossielen. Ik sprak daar in het lab nog met twee paleontologen, iets waar ik anders maar van kon dromen. Helaas werd de dag afgesloten met de woorden die me nog wel even bij blijven staan; ‘ik ga met jouw stoppen’. Harde woorden, maar duidelijk.
Toch wil ik niet negatief aan de afgelopen maanden terugdenken. Ik vond het belonend om Bonnie de eerste weken bij de hand te nemen (misschien zit daar toch een baan voor mij in?), ze heeft me een heldere spiegel voorgehouden (met hoe ik me soms kan gedragen) en ze heeft heerlijk gekookt. Ik wil niet terugdenken aan de slechte momenten, maar aan de dikke spin op de auto waar ze hard om moest gillen, de eitjes die ze in de ochtend bakte, de ondeugende oogjes vanuit de ‘zolder’ als ze wakker werd, het gesnurk en gemompel vanuit diezelfde zolder ,de eerste camping aan zee waar we samen stonden, het steenkool Engels waarmee ze bij de bank een rekening wilde openen, het gemak waarmee ze gewoon op straat naast de wagen zich om stond te kleden voor het strand, ze probeerde te ‘surfen’ met een bodyboard (maar meer zeewater binnen dan onder haar kreeg), we gepofte aardappelen en mais uit het vuur aten, we langs de weg bij een meer illegaal geparkeerd stonden (en in the middle of knowhere een auto langs wilde), ze als een malle pietje met haar knal roze vliegenmepper de vliegen/muggen in de wagen achterna ging, ze bij aankomst een video van thuis met familiebeelden had meegenomen, ze in Melbourne een kalender met mopjes en opmonterende teksten voor mij had gemaakt… Ja, we hebben ook goede tijden gekend.
De wagen is aangevuld en schoon en klaar voor de overtocht naar kangeroo island. Het eerste ‘avontuur’ terug alleen. Hoe het allemaal moet als ik naar het westen rijd, dat zie ik dan wel weer. Mijn hoofd zit nog steeds vol en moet nog leeglopen (van zowel gedachten als slijm), ik wou dat ik het zo makkelijk achter me kon laten als de meeste mensen.
Toch moet er ooit een dag komen, dat mijn gevoeligheid een voordeel gaat worden. Of die is er al, maar ik heb hem nog niet gevonden.
Schouders recht en verder reizen!. Goede reis
Als ik je stukken lees, dan lijk jij te denken dat je veel gevoeliger bent dan anderen. Ik denk dat dat niet waar is. Alle mensen zijn gevoelig, maar de meesten kunnen het beter camoufleren met allerlei maniertjes.
Veel sterkte en plezier natuurlijk ook, of dat nou in je eentje is, of met gezelschap. X ( O nee, die wil je niet)