Ik accepteer

Ik geef het op. De makkelijkste woorden in de menselijke vocabulaire. Het opgeven is veel makkelijker dan doorzetten. Opgeven geeft aanvankelijk de minste weerstand. Voor sommige mensen is het ook een gezochte bevestiging van het stemmetje. De zachte, zalvende stem van het monster die achterin de diepste krochten van je brein leeft en je naar beneden praat. Je voelt de grimas op zijn lippen, als hij dingen zegt in de trend van ‘je kunt het niet’, ‘zie je nu wel’ of de klassieker; ‘het ligt aan jou’. Het monster in mijn brein heeft me keer op keer vastgegrepen, de verkeerde kant op gemaneuvreerd en me bijna de diepte ingesleurd.

Ik geef het op. De ideale woorden voor het begin van een afscheidsbrief. Niet ‘ik ga eraan werken’, ‘ik ga dingen anders bekijken’ of ‘ik accepteer’. Deze reis heeft me een hoop dingen geleerd of laten zien. Ik voel me zoveel meer volwassen dan ik ooit was en ik praat steeds meer over alles wat me dwarszit dan ooit. Of in ieder geval hier op papier dan, in het echt is het nog een andere les.
Bij mijn eerdere reisgenote was het niet kunnen praten over gevoelige onderwerpen een van de breekpunten. In plaats van te praten sloeg ik dicht en probeerde ik de stoom die opbouwde intern te verteren, niet altijd doorhebbende dat de druk ook extern goed te voelen was.
Het is al tijden een heikel punt. Op het werk en met familie komen dat soort momenten (gelukkig sporadisch) ook voor. Het is me deze reis een doorn in het oog geworden; het kwam in een aantal hostels voor en dus ook bij reisgenoten. Het stemmetje sprak definitief; geef het op.

Het stemmetje is het vanaf die ene date gaan zeggen en is nooit gestopt. Ik dacht ook nooit dat ik ‘die loser’ zou worden, die zich zou verlagen tot dit soort gedachtes. Ik heb het altijd verachtelijk en makkelijk gevonden.
Hoe moeilijk het de afgelopen jaren ook ging, ik moest Australië halen. Maar het stemmetje liet me beelden zien, van hoe het opgeven midden in de woestijn eruit zag. Ik zal jullie het plaatje besparen. Tijdens de opbouwende spanning de afgelopen weken ging het stemmetje een ultimatum stellen; werkt dit niet, dan geef je het op. Toen ik de dames zag inpakken ging het door mijn hoofd, dacht ik er over na. Echt over na. Maar ik kon het niet, om dezelfde reden waarom ik het veracht; er is altijd een oplossing en hoop. Ik heb het idee daarbij definitief laten varen en ben gaan nadenken over de oplossing. De voor de hand liggende zijn natuurlijk al vaak genoeg naar mijn hoofd gesmeten; blijf positief, bedenk een praktische oplossing en voer het uit. Was alles in het leven maar zo makkelijk. Nee, soms bestaat een probleem uit meerdere lagen, maar één van de oplossingen kwam niet uit mijn hoge hoed, maar uit die van een 22 jarige vrouw, die qua positiviteit en wijsheid lichtjaren verder is. Absoluut verbluffend.
Ze schreef me een hele lieve brief die ik hier zeker niet ga delen, op één quote na; ‘Albert Einstein zei ooit; iedereen is geniaal. Maar als je een vis gaat beoordelen op hoe hij een boom beklimt, zal hij de rest van zijn leven denken dat hij stom is’. Aanvankelijk was ik het niet met haar eens en zag ik mijn buien als de oorzaak van de breuk met Bonnie, maar ik heb de brief nog vaak gelezen en langzaam zonk het binnen.

Ze had gelijk.

Ik was zo krampachtig bezig met het contact leggen (zowel met Bonnie als in de hostels), dat ik gefrustreerd raakte als het niet lukte. Of boos/verdrietig werd als ik het anderen wel zag doen. Waarom lukt het hen wel zo makkelijk?
Bonnie zei eens; “misschien ben je kieskeurig met mensen”, waar ik dan weer boos om werd. Kieskeurig? Nee, ik vind koetjes en kalfjes praatjes moeilijk. Misschien omdat ik het dom en tijdsverspilling vind. Of ik vind het dom omdat ik het niet goed kan, wie zal het zeggen. Ik voer liever een gesprek met inhoud, maar daar staat niet iedereen voor open. Oppervlakkigheid word helaas steeds meer een trend.
Ook vind ik het moeilijk om een connectie met iemand aan te gaan, dat lukt bij mij misschien maar met 5% van de mensen. Geen flauw idee waarom, misschien is chemie bij mij belangrijk. Als ik die connectie dan heb, dan heb je naar mijn idee wel degelijk een goede gesprekspartner aan mij.

Terug naar Einstein. Waarin had ze dan gelijk? Ik heb wel naar handvaten gezocht, maar zij wees me erop dat ik in de verkeerde richting zocht. Als ik zoveel moeite heb om een goed gesprek of een connectie met iemand te bewerkstelligen, dan komt dat omdat ik het bij de verkeerde mensen probeer. Als ik veelvuldig gefrustreerd reageer, dan moet ik die mensen loslaten en het bij anderen gaan proberen. Zoals met de Duitsers in het eerste hostel in Sydney, toen lukte het ook. Ik mis Jan nog steeds, die gekke Duitser was de meest perfecte reisgenoot ooit geweest. Hij begreep mijn humor (één blik was al genoeg), we voerde leuke gesprekken en hij had dezelfde passie voor fotografie als ik. Hij ging helaas net naar huis toen ik kwam, anders had ik graag met hem en zijn net zo sympathieke (en aantrekkelijke) zus meegereisd.
Ik moet blijven praten, ook als ik gefrustreerd ben. Dat is een les die ik nog steeds moet leren. Maar een les die ik ook nog steeds probeer te leren, haakt direct in op Einstein; ik moet stoppen met het zwemmen van rondjes, leren van mijn fouten en stoppen met het beklimmen van bomen. Ik kan niet met iedereen vrienden zijn. Ik moet het niet eens meer willen proberen. Ik moet op zoek naar die 5% die mijn (duistere) humor snappen en waar ik ontspannen en ongeforceerd een gesprek mee aan kan gaan. De rest moet ik loslaten. Ik weet niet of dat ooit makkelijker gaat worden, misschien is het net als met daten; hoe vaker ik mezelf blootstel, hoe makkelijker het wordt. Laten we daar vanuit gaan.

Ik weet dat ik vaak (te) eerlijk ben en duistere onderwerpen als het leven opgeven is natuurlijk erg zwaar, maar eerlijk gezegd schrijf ik dit niet alleen voor jullie, maar ook voor mezelf. Mondeling scoor ik misschien geen hoge cijfers, maar door erover te schrijven kan ik het makkelijker op een rijtje zetten. Ook hoop ik door inzicht over de worstelingen te geven meer begrip te kweken over wie ik ben. Begrip, geen medelijden. Daar zit nog steeds een wezenlijk verschil in!
Voor mij is het een goed teken dat ik nu over het opgeven praat, dat geeft voor mij aan dat die deur weer ouderwets op slot zit. Het monster van het stemmetje heb ik erbij gestopt, gewoon voor de goede orde. Het wordt nu echt tijd om naar mezelf te luisteren. Naar de diepzinnige, grappige, creatieve en ja, gevoelige Robin. Ze mogen er allemaal zijn. Dat ik in dat eerlijk proces daardoor (potentiele) reisgenoten en ‘vrienden’ kwijtraak, dat is dan jammer. Iedereen heeft een eigen wapen. De één gebruikt haar borsten, de ander zijn gladde praatjes en weer een ander agressie. Ik gebruik eerlijkheid. Want ik wacht nog steeds op de dag, dat die het langst duurt.

De vrouw waar ik over sprak plaatste vandaag een prachtig berichtje, dat eindigde met; ‘beseffen dat ik het ben die mij hier bracht’. Ik moet ook vaker gaan stilstaan bij alles wat ik wél goed kan en allemaal doe. Zoals ik aan deze reis ben begonnen en hem nu helemaal in mijn eentje voorzet. Of dat nu gezellig is of niet, het is allemaal weer deel van de les die ik krijg. Ik vind het prachtig dat ik nu ook van anderen steeds meer lessen binnenkrijg gedurende deze reis. De ene doet het met een fijn muziek instrument en subtiel, de ander ramt het er met een sloophamer in.

Ik accepteer dat ik mezelf moet accepteren.