Proloog: Agra, India

Ik was kapot toen ik van het vliegtuig stapte. Nadat ik mezelf had omgekleed en de deuren van het vliegveld doorliep, was ik echter meteen wakker.

De hitte. De mensen. De drukte. De chaos. Mensen die langs alle kanten diensten en producten aanbieden. Ik kreeg meteen een crash course India.

Ik heb mijn grote backpack op het vliegveld achtergelaten en ben met de op het eerste gezicht verwarrende metro gegaan. Na een paar keer kreeg ik het echter door en was ik snel onderweg.

Helaas was het te laat om nog veel te doen, dus ik besloot een park binnen te lopen. Mensen zaten daar in grote getalen op het gras, genietend van eten, een drankje of met sporten. Toen ik mensen zag hardlopen was er even de verleiding om ook te gaan rennen, maar gezien de zware rugzak was dat niet zo handig. Ik heb mijn hardloopschoenen wel aan, het loopt een stuk lichter dan mijn zware, stugge bergschoenen!

Uiteindelijk raakte ik in gesprek met een aardige Indische student. Hij ging in Amerika studeren en vertelde over het leven in India. Na een half uurtje namen we afscheid en liep ik door naar het station.

Onderweg word ik voor het eerst geconfronteerd met de armoede in India. Honderden mensen die gewoon op straat slapen, het geeft een vreemd gevoel. Loop ik dan, met €3000 aan apparatuur en dure kleren. Het contrast is hoog.

Een nog hoger contrast ontvouwt zich, als ik een smal steegje inloop. Een explosie van voedsel en bloem geuren, felle kleuren, uitlaatgassen van scooters, roepende mensen en rondrennende kinderen dringen zich in al mijn zintuigen binnen. Dit is het échte India, zoals ik het me had voorgesteld. Grote pannen met kruidig eten, karretjes vol bloemen en overal toeterende riksja’s, scooters en fietsers. Langzaam baan ik mezelf een weg door de mensenmassa, blij dat ik één van de weinige autisten ben, die wel tegen zulke drukte kan.

Bij de trein is het een chaos. Het duurt eeuwen voor ik het perron en de juiste wagon heb gevonden, gelukkig zijn de Indiërs heel behulpzaam. In de trein heb ik aan mijn dagboek gewerkt en heb ik nog kunnen slapen.

Eenmaal aangekomen, beleef ik voor het eerst een rit in een tuktuk. Hijgend en piepend wringt hij zich door het web van voertuigen op de weg, maar we komen heel aan.

Eenmaal in het hotel ingecheckt, schijnt de wifi en warm water het niet te doen.

De volgende ochtend is het moment van de waarheid; de Taj Mahal ligt om de hoek. Ik vertrek op tijd en vind daar een lange rij. Als ik eenmaal door de poort loop, nemen mijn emoties het over. De plek waar ik altijd al heen heb gewild, is eindelijk aanstaande.

Het is alles wat ik ervan had verwacht. Het compleet symmetrische complex is prachtig en ik neem het ervan. Ik kan de schoonheid van het moment met geen pen beschrijven, de foto’s zeggen veel meer.

Ik heb in mijn tijd daar het gevoel gehad, dat ik het verleden eindelijk kan laten varen. Voor de verandering schrijf ik daar verder niet over, dat speciaal moment houd ik voor mezelf.

Iets wat de Indiërs niet wilde. Tot mijn verbazing kwamen er meerdere mensen op me af, die graag met me op de foto wilde. Moet je voorstellen; de gemiddelde indiër is misschien 1,70. Kom ik daar aan met mijn 1,85 lang, room blank met groene ogen, bruine haren en spetterend uiterlijk. Om het af te maken, heb ik ook nog een knal oranje korte broek aan.

Ik heb daarna per tuktuk nog het Agra fort, de mini Taj Mahal en een moskee bezocht. Bij de mini Taj Mahal raakte ik weer in gesprek met een Indische student, die op het punt stond voor dokter te studeren. Hij was ook gek op fotografie en vond mijn foto’s geweldig. Hij hielp me de weg naar de moskee te vinden en zou me toevoegen op facebook en Instagram. De eerste vriend is gemaakt!

De volgende dag heb ik lekker uitgeslapen en ben ik richting New Delhi vertrokken. Daarover later weer meer!