Vrijheid

Vrijheid. Één der meestgezochte waardes in de wereld. Vrijheid in de keuze van een partner, voor een religie, wie je vrienden zijn, wat voor baan je hebt en de meest ultieme; waar je bent.
Ik ben nu alweer even aan het reizen en het begrip vrijheid begint vormen aan te nemen, waar ik op voorhand nooit aan gedacht had...

In het begin was het intimiderend. Mijn huis, baan, familie en vrienden verdwenen aan de horizon. Toen het schip eenmaal uitvoer, was er geen weg meer terug. Ik stond er nu helemaal alleen voor en moest het voor mezelf waar gaan maken.
De eerste les die ik leerde, was het uitschakelen van mijn brein. Het grootste anker was (en is eerlijk gezegd sporadisch nog steeds) angst. Angst om wildvreemden aan te spreken, alleen door een stad te spreken waar je de taal niet spreekt, om hulp te vragen... Mijn brein analyseert teveel en ik kan, mits ik me goed voel, dat deel nu uitschakelen. Gewoon op mensen afstappen en een vraag stellen, vertrouwen op uitgezochte informatie over een stad en soms via fora of aan één van de locals een vraag stellen, het lukt allemaal een stuk beter.

Vrijheid is echter niet zo makkelijk als het altijd klinkt. Thuisblijvers denken soms dat alles aan komt waaien, maar de rode gravel route is in Australië niet altijd even glad als hij lijkt. Ik voel nu voor het eerst in levenden lijve aan, wat de keerzijde van die vrijheid soms is. Gaten in de weg in de vorm van tegenvallende reisgenoten, geen aansluiting kunnen vinden in een hostel/op de camping, ziek worden, geboekte activiteiten die niet doorgaan, problemen met de auto, soms is vrijheid verstikkend. Voor een gevoelig persoon als mijzelf vereist dat soms veel. Dat ik autistisch ben, kan soms een extra handicap zijn. Ik verval, ondanks therapieën, soms toch nog terug in slechte gewoontes. Sociaal contact leggen blijft bij mij hard werken als het minder gaat. Gisteren liep ik tijdens het stappen vast en dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Of dat angst, gebrek aan vertrouwen of autisme is, weet ik op zo'n moment niet. Ik probeer mezelf niet teveel met mijn handicap te identificeren en te accepteren, dat ik ook niet alles op deze tekortkoming kan afschuiven. Soms schuilt er een oplossing om de hoek, als ik maar vertrouwen in mezelf durf te hebben.

Nu ik dit schrijf, is het nog 6 uur tot 2018 en zit ik alleen tussen 1,7 miljoen mensen. Eigen schuld natuurlijk, andere ontmoette mensen wilde liever op een rustige plek zitten, waar ik weer persé een fotogenieke plek bij Mrs Macquarie's Chair moest bemachtigen.

Vrijheid heeft uiteraard ook de fel begeerde mooie kanten. Ik heb hier in alle vrijheid mijn eigen plan kunnen trekken, eigen reisgenoten kunnen kiezen (of afwijzen), mijn eigen seksualiteit kunnen verkennen, ik kan langer blijven hangen wanneer ik wil, die extra mijl gaan voor een mooie foto en kiezen met wie ik mijn kostbaarste tijd op deze planeet wil doorbrengen. De allerbeste vind ik nog wel, dat ik aan niemand verantwoording af hoef te leggen. Geen baas (hoi Walter), geen vriendin (na Australië ben je van harte welkom het weer te proberen) en geen familie en vrienden die ergens over kunnen oordelen (dat kan nu alleen nog van een afstandje).

Wat dat betreft heeft deze reis me veel gebracht en daar moet ik mezelf aan blijven herinneren. Ik kom na 7 weken Australië al makkelijker in contact met anderen (mijn huidige dip terzijde), voel steeds meer wie ik echt ben en durf steeds meer naar de toffe kant in mezelf te kijken. De eigenaren van een dozijn nieuwe telefoonnummers zien tenslotte toch iéts goeds in mij.
Fuck 2018, ik heb geen nieuw jaar nodig. Mijn nieuw jaar begon 12 oktober en die zet ik gewoon voort. Ik moet nu even diep zuchten, een nieuwe relaxte glimlach opzetten, min brein unpluggen en mezelf overeind trekken. Want niet langer blijven kniezen, ook dát is vrijheid.

Ik wens dat iedereen zijn eigen nieuw jaar kan beginnen en op zoek kan naar de grenzen van zijn eigen vrijheid!