Ontdekken

Ontdekken. Het reist door mijn bloed als adrenaline. Het komt op onverwachte momenten en gaat gepaard met alles wat het menselijk hormoon ook met zich meebrengt; van angst, de ‘flight or flee response’ en zorgen, tot intense vreugde, a sence of wonder en het gevoel dat ik de hele wereld aankan. Want wie maakt me wat?

Sinds Australië is de adrenaline golf nauwelijks tot rust gekomen. Sterker nog, het stuwt me langzaam maar zeker in een nieuwe richting; De Pan American route. De laatste weken ben ik druk bezig met het uitzoeken van de nieuwe reis, die bekend staat als een van de meest uitdagende road trips in de wereld. 14 landen, 3 continenten, 4 talen en een immense grootte die zijn weerga niet kent.

Met mijn onderzoek ben ik inmiddels in Zuid-Amerika belandt en vroeg ik me voor de grap af, wat het formaat van één van de kleinste landen op het continent was; Ecuador. Het bloed gleed uit mijn hoofd toen ik het antwoord zag. Meer dan 650 km. Hemelsbreed. Dat is bijna net zo groot als Duitsland. Stel je nu voor dat andere landen op het continent gerust 4x zo groot zijn, Argentinië (dat 3500km lang is) Chili en Brazilië (dat ik niet zal bezoeken) niet meegerekend.

De schaal van het nieuwe gedroomde avontuur begint binnen te komen. De 10 maanden en 42.000 km van Australië vallen daarbij hilarisch in het niets. Dit kost, als ik een hoop oversla, minimaal anderhalf jaar. Door landen waar ik de taal niet van spreek. Waarbij ik meer dan een dozijn landgrenzen moet passeren. Wat een Godsvermogen gaat kosten. Ik de wagen bij Panama moet verschepen, omdat de grens met Colombia (wat bekendstaat om zijn drugsoorlogen uit het recentelijke verleden) is geblokkeerd met dichte jungle en FARC (wegen zijn er ook niet). Ik dit keer alleen zal starten en niet met een reisgenoot zal beginnen zoals de vorige keer (wat een goed geleerde les is, maar ook eng). Oringen. Gewelddadige berovingen.

Ik zou het liefst vandaag nog naar schiphol rennen, om het eerst beste vliegtuig naar Vancouver te pakken.

Want naast al het bovenstaande, vloeit er een ander gevoel boven. Ik hoop de geleerde lessen van de vorige trip op deze te kunnen toepassen. Waar ik hoop meerdere mensen wel dan niet te ontmoeten, waar ik wél een goede klik mee heb. Ik intens kan genieten van de adembenemend blauwe meren in Canada, kan zwemmen rondom de onbeschrijfelijk prachtige eilanden in Belize en Panama, kan genieten van de imponerende Maya tempels in Mexico, kan duiken met walvissen, orka’s en witte haaien bij Costa Rica, het land van Jurassic Park en ik me volledig kan onderdompelen in alle wonderen die ik onderweg zal tegenkomen. Ja, boven de angst van het onbekende gloort er een heel ander gevoel boven alles uit; Hoop.

De trip zal minstens 100.000 km lang zijn (nee, dat is geen typefout), genoeg geld kosten om een kwart van de hypotheek af te betalen en het zal directe gevolgen hebben voor mijn toekomst. Mijn familie zal me wederom lang moeten missen, andersom ik alles wat er in het leven van de mensen om me heen omgaat. Het zal zwaarder worden dan ooit tevoren, maar ik zal er wederom sterker uit komen. 

Schijt aan alles. Aan de mening van anderen. Ik grijp het stuur van mijn schip stevig vast en stuur het richting de onheilspellend donkere wolken aan de horizon. Avonturen onderneem je niet, die overkomen je. Zolang je hart maar open staat en je op de juiste plek bent.