Australië, een explosie van emoties

Australië, een land van dromen. Verwachtingen. Angsten. Sterven en weer opstaan. Teleurstellingen, maar toch ook een soort van liefde. Het land was voor mij een Big Bang Theory van gevoelens, waarbij alles op elkaar zat gepropt en het er in één explosie uit kwam. Seksualiteit, mijn omgang met mensen (of het gebrek eraan), hoe ik naar mezelf kijk (en hoeveel ik dat doe), razende woede, kinderlijke vreugde, intens verdriet, ongekende machteloosheid, ze verlieten de explosie met de snelheid van het licht en werden naar alle hoeken van mijn universum geslingerd. De afgelopen 10 maanden heb ik met vallen en opstaan alle stukken bij elkaar moeten rapen en de puzzel terug in elkaar moeten zetten. Een puzzel die nog steeds niet compleet is.

Al sinds mijn tiener jaren droomde ik van deze reis. Het ruige Australië afreizen, nieuwe dingen ontdekken, het was iets wat ik moest doen. Na de middelbare school kwam het er echter niet van en ik stelde het steeds verder uit; ik heb niet genoeg geld, ik heb nu een huis, een baan, er kwamen steeds meer redenen bij. Uiteindelijk heb ik er één in het bijzonder moeten overwinnen; dat ik het alleen moest doen.
Het was eigenlijk het eerste stukje van de puzzel die op zijn plaats viel. Ik besloot de angst van 'wat als' aan de kant te schuiven en te gaan.
Het is de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt.

Na jaren sparen, plannen en reisgenoten zoeken ging ik dan eindelijk onderweg, geen flauw hoe deze arme autist het moest gaan redden zonder regelmaat en zekerheid. Nu, 10 maanden later, vraag ik me af of ik ironisch genoeg nog wel in het strak geregelde Nederland kan aarden. Het was een shock om van dag tot dag te gaan leven. Nu ik echter de schakels van agenda's heb afgeworpen, zal het moeten 'inboeken' van mensen om ze te kunnen zien wennen zijn. Ik ben me gaan realiseren dat Nederlanders te ver zijn doorgeslagen in het regelen van hun leven. Ik denk dat Nederlanders graag druk zijn, omdat ze bang zijn anders niet meer productief te zijn, of iets te missen. 'Stilstaan is achter uit gaan', is niet voor niets een typisch Nederlands spreekwoord. In Australië maken ze zich veel minder druk om dat soort dingen en leven ze meer in het moment.

De levensstijl bevalt me hier sowieso wel. Mensen accepteren je voor wie je bent (vooral als je van blanke Europese komaf bent, dat dan weer wel). Ze kijken niet naar je salaris, opleiding en baan. Je ziet hier alle soorten mensen in hun vrije tijd naast elkaar staan; advocaten, wegwerkers, administratie medewerkers, bakkers, het maakt ze niet uit wat je doet, als je maar je eigen boterham verdient. Ze praten hier ook veel minder over werk, dat interesseert ze niet zo. Zolang je maar hetzelfde lelijke oranje vest en slecht passende rieten hoed draagt, dan is het goed. Sociale klasses zoals in Nederland zie je hier veel minder.
Oké, zoals gezegd, op het gebied van tolerantie lopen ze achter op Nederland. Homoseksualiteit, vluchtelingen en dan vooral Aboriginals, dat blijven toch gevoelige ontwerpen. Niet bij iedereen uiteraard, het is de tendens die ik gewoon meer dan gemiddeld heb aangevoeld.
Zeker nu ik zelf ook niet 100% hetero blijk te zijn, tada! Weer een schroom die ik in Australië van mezelf heb afgeworpen.

Iets wat ik vooral toch op het hart wil drukken, is dat dit soort reizen niet alleen maar lang leve de lol is. Na een maand reizen vervalt de vakantie modus en kickt het echte leven weer in. Ik heb genoeg drama moeten verwerken, ironisch genoeg deed ik het mezelf vaak aan. Mensen niet kunnen loslaten, niet verder durven, zelfs een einde maken aan al die prikkels kwam voorbij. Ik ben mezelf keer op keer tegen gekomen en denk dat ik dat nodig had. Ik voel me nu een completer mens.

Deze reis is uiteindelijk naast alle fantastische ervaringen die ik heb meegemaakt, nog veel meer om mensen gegaan. Als nooit tevoren ben ik waarde gaan hechten aan de mensen om me heen, zeker in de tijden dat ik alleen in de camper reisde. Ik heb van een Nederlandse jongedame geleerd, dat er niets mis is met wie ik ben. Dat ik mezelf niet moet aanpassen aan anderen. Als ik er niet tussen pas, dan zit ik tussen de verkeerde mensen en moet ik verder zoeken, naar mensen die me wel snappen. Zoals een knotsgekke broer en zus uit Duitsland en twee andermaal Duitse jongens die me tot twee keer toe op moeilijke momenten hebben bijgestaan, precies op het moment dat ik ze nodig had. Een Nederlandse man, die met zijn droge humor en scouting eigenschappen menigmaal voor een flinke lachbui heeft gezorgd. De Nederlandse en Duitse man die ik spontaan na een duiktrip heb opgepikt en waarmee ik anderhalve dag samen door cape tribulation hobbelde. De dames bij het reisbureau, die geduldig veel activiteiten hebben geboekt en geholpen.
Maar van al deze mensen en diegene die ik natuurlijk vergeten ben, was er natuurlijk die ene Duitse vrouw. De altijd lachende bom vol energie, die me meer waardevolle lessen heeft geleerd, dan ze ooit zal weten. Al betekende het daardoor voor mij iets meer dan voor haar, ik ben haar er toch dankbaar voor. Voor de genegenheid, intimiteit en gewoon tijd, die altijd veel te kort was. Voor de gesprekken, interesse in mijn leven en de manier waarop ze altijd een positieve spin aan alles gaf.
Hopelijk kan ik mezelf hierdoor ook meer krediet geven en inzien, dat dit ook voor mij is weggelegd.

Het was sowieso de reis van lessen. Dat interesse in mensen twee kanten uit werkt. Dat dingen niet altijd lopen zoals ze moeten en dat daardoor zich andere mogelijkheden voordoen. Dat het oké is om een emotioneel iemand te zijn. Net als die Duitse vrouw, zijn er wel degelijk vrouwen die dat in een man zoeken. Wat ik ook geleerd heb, is dat ik eerst zelf gelukkig moet zijn en niet zo krampachtig moet zoeken. Als hij/zij komt, dan komt het vanzelf. Wat 'het' op dat moment ook mag inhouden.
Nog veel belangrijker;
Dat het niet om mij draait.
Dat het niet om mij draait.
Dat het niet om mij draait.
In de positieve of negatieve zin.
En de allerbelangrijkste; dat het leven te kort is, om aan dingen vast te houden.

Leren loslaten, is mijn meest waardevolle les geweest.

Wat lessen betreft, kunnen wij als Nederlanders best wat van de Aussies leren. Van praktische dingen als het niet geven van fooien (betaal de mensen maar gewoon een fatsoenlijk fooi!), tot de manier waarop we met elkaar omgaan. Australiërs vinden Duitsers/Nederlanders aanvankelijk onbeleefd, omdat ze te zakelijk communiceren. Hier maken mensen een praatje met elkaar, ook al moet je maar even afrekenen bij de benzine pomp. Ze gaan hier ook graag uit hun weg om je te helpen, grote stad of niet. Je kunt geen 3 seconden zoekend naar een kaart kijken of iemand staat naast je om je de weg te wijzen. Om daarna meteen te vertellen wat leuke dingen in de buurt zijn, waar je lekker kunt eten, oh ben je op zoek naar een slaap plek met je camper? Zet maar bij ons voor de deur hoor. Ze kunnen hier ontwapend zijn.

Vandaar dat het leeuwendeel van dit verhaal over mensen gaat, in plaats van een simpele opsomming van alles wat ik mooi vond.
Oké, één snel lijstje dan!

Mooiste strand; moeilijk. Diverse stranden bij Esperance, coconut bay op Dunk island, Whitehaven was schitterend om te zien, het meest bijzondere strand was op kangaroo Island, bij Ravine des Casoars.

Beste plek om te snorkelen vanaf het strand; Fitzroy island! Mooi gekleurd koraal, veel vissen en soms zelfs manta ray's.... Op de tweede plek komen de diverse stranden bij het ningaloo reef, vooral torquay bay!

Beste duikstekken; Voormalig hmas Brisbane, hands down. Het enorm voormalig marine schip is bewust gezonken voor duikers en er valt veel te zien. Het is bezaait met koraal en omringt door talloze vis soorten en soms zelfs haaien. Andere geweldige duik stekken zijn de Murion islands (zacht en hard koraal, zo ver de horizon strekt!), de yongala (top drie duik in de wereld) en de Navy Pier bij Exmouth, de tweede duik stek die in de top 10 in de wereld staat.

Beste stad; moeilijk. Geen enkele stad wist echt te bekoren. Perth was het meest relaxt, Sydney het meest indrukwekkend.

Beste national park; Karanjini, zonder moeite. De watervallen, de hikes, het is er zo fotogeniek, dat het de moeilijke wegen waard is! Bekijk voor meer informatie één van mijn vorige posts over dit prachtig park.

Beste dieren; De koala, de kangoeroe, de wombat, de platypus, ze waren allemaal even schattig en bijzonder. Onder water absoluut de Walvishaai, wat een reuzen!

Beste hike; Tavern circuit track in het Mt field national park. 18 km aan adembenemende scenery op een kilometer hoogte, wat elke honderd meter weer veranderd. Bossen, bergen, kleine meertjes, een ware oase van rust.


Nu ik Australië verlaat, schieten de emoties weer ouderwets door mijn schedel. Het is mijn tweede thuis geworden. Ik weet niet of ik hier zou willen wonen, maar mocht ik in Nederland echt niet meer aarden , dan weet ik in ieder geval waar ik het een kans kan gaan geven.

Voor al de mensen die ik heb ontmoet, elke lach en traan die we hebben gedeeld, ik neem mijn kangoeroe lederen hoed af en buig diep.

Met eeuwig dank, Robin