Vroeg of laat; Lake Gairner

Iedereen komt vroeg of laat in mijn positie. Het moment dat je jezelf afvraagt waarvoor je het doet. Je al het plezier verliest in hetgeen je zo graag doet. Je beeld misschien wordt verstoord, omdat je met de verkeerde mensen in contact bent gekomen. De moed zinkt in je schoenen en er maar één ding door je hoofd spookt;

Wat nu?

Sinds het Adelaide drama is er genoeg gebeurd; de wagen moest wederom de shop in, om een 3 maanden oud onderdeel te vervangen. Hopelijk krijg ik daar mijn geld voor terug. De rechter speaker deed niets meer, wat ik tijdelijk oploste door beide speakers op links aan te sluiten. Het is nu in mono, maar het werkt nog. Op het gebied van nieuwe reisgenoten is het een tijdje oorverdovend stil gebleken, de oude spreek ik niet meer. De eenzaamheid trekt zich als een strop strakker rond mijn nek. Hoelang trek ik deze eenzame avonden op verlaten campings nog?
Soms heb je een opsteker nog. Of een avontuur. Soms moet een negatief moment een positieve uitwerking krijgen. Die kreeg ik dan uiteindelijk; Lake Gairner kwam eraan.

Lake Gairner is een gigantisch salt lake. Het is zo groot, dat ik erop kunt staan en om je heen niets dan zout kunt zien. Van horizon tot horizon. Het leek me een mooi gezicht en fototechnisch plaatje, dus ik had hem op de lijst gezet. Ik wist dat er jaarlijks land speed records werden gereden, maar wanneer wist ik niet. De monteur in port Augusta wist het wel. Toen hij hoorde over lake Gairner vroeg hij waarom daar. “Lijkt me een mooie omgeving.” De monteur keek me even afvragend aan en zei toen, “je weet dat ze daar de komende week Speed Week hebben?” Wat een toeval, dat was exact rond mijn aankomst!
De weg ernaartoe was een 150km lange gravel road, wat een uitdaging op zichzelf was. Het stof dat voorgaande wagen opwierpen, bleef redelijk lang hangen. Gelukkig was de conditie van de weg zelf goed.
Na uren rijden kwam ik bij de camping aan. Volgens de monteur kon ik na de camping doorrijden en zo veel dichterbij het meer komen. Dat deed ik dus en ik volgde een paar bandensporen de bush in. De weg was af en toe ruig, maar de wagen hield het. Ik heb de weg een tijdje afgereden, maar het meer kwam maar niet dichterbij. Ik besloot een ander vlak stuk op te rijden, wat er goed genoeg uitzag. Na 20 meter wist ik echter wel beter; dit zand was zo mul als op het strand. Ik had in Aruba eerder vastgezeten en ik wist dat ik in de shit zat. Ik reed een stukje door en probeerde te keren. Ik groef me echter direct vast en ik kwam niet meer vrij. Ondanks graven en stenen sjouwen voor tractie had het allemaal geen baat. Ik stond vast, in the middle of knowhere. Waar ik dagen eerder bijna door een hek reed (ik was afgeleid door een vlieg, moest vol op de rem staan en stopte 80 cm voor een hek), zat ik nu echt in de penarie. Geen bereik (al uren niet meer) en niemand echt in de buurt. Ik besloot er te overnachten en morgen voor hulp te zoeken.

De volgende dag pakte ik mijn rugzak met genoeg water en liep ik over de ‘weg’ terug richting de camping. Na een tijdje kwam ik daaraan, waar ik de eerste beste Aussie met een 4WD aansprak. Hij keek me ongelovig aan. “Ben je met een camper daar gaan rijden? Waar kom je vandaan?” Toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam, moest hij lachen. “Not another fucking Dutchie!” Zijn vriend legde uit waarom hij lachte, zijn vrouw was Nederlands. Samen sprongen we in zijn wagen en reden we naar de mijne. Hij was verbaasd dat ik nog zover was gekomen! Hij maakte een foto (fucking tourists) en trok me in 2x uit wat een rivierbed bleek te zijn. We reden samen terug naar de camping, waar ik hem twee Hoegaarden flesjes gaf, dat had hij wel verdiend.

Ik reed door naar het meer, waar de enorme witte vlakte zich na de laatste heuvel uitstrekte. Ik stopte bij de kantine, waar ik in gesprek raakte met de barman. Hij bleek de nieuwe eigenaar te zijn en meerdere keren in Nederland te zijn geweest, hij had vrienden in Zoetermeer en een vriendin uit de Oekraïne. Ik vertelde hem dat ik het meer op wilde. Je mocht er namelijk oprijden, maar het zout is slecht voor je auto, je moest meer dan een uur in de rij staan en het kostte $30. Hij haalde zijn schouders op zei dat ik met één van zijn trucks mee het meer op mocht. Er reden namelijk twee trucks rond, die koele drankjes verkochten. Een van de chauffeurs, Ron, kwam er spoedig bijstaan en hij zei dat ik mee wilde. Dat was geen probleem.
Spoedig reed ik het meer op en reden we richting de pits. Er stonden de meest fantastische wagens en motoren. Motoren die 400 miles an hour reden (ja miles!) en wagens die door de geluidsbarrière gingen. Wat een machines! Ik heb er een tijdje rondgelopen, foto’s gemaakt en ben daarna met de Schotse Ron en zijn moeder (die op bezoek was) weer van het meer afgereden. Ik bedankte hem achteraf hartelijk, het was een schitterende ervaring. Wat je hier niet al bereikt, door simpelweg met mensen te praten!

Tevreden en vol energie vervolgde ik mijn weg richting de kust. Weg van de 37 graden, zweten in de nacht en het stof van de gravel roads. Mijn wagen zit er vol van, het zit overal.
De weg naar de kust ging over een andere weg, door een NP. Het zat vol wasborden, meer stof, diepe geulen en heuvels. Ik moest een paar keer stoppen, omdat ik soms met 100km per uur over een heuvel vloog en de bodem met een smak over de grond schraapte. Goddank doet hij het nog steeds…

Het zijn deze momenten waar ik het voor doe. Schade aan de auto, hopeloos vast komen te zitten, hitte en stof ten spijt, het zijn de behulpzame Aussies die deze reis zo bijzonder maken. Ja, ik slaap nu regelmatig alleen. Ja, er komen nu lange saaie routes aan. Gelukkig zouden er volgende de Aussie die me bevrijdde genoeg backpackers langs de kant van de weg staan. Wie weet wie ik daar nog tegenkom? Ook wilt er een meisje in Perth aansluiten voor een maand, dat zou fijn zijn.
Wie weet, valt deze reis toch nog alles op zijn plek.