Ride on

De Nullarbor straight. Het klinkt als een avontuur uit Lord of the Rings, maar het is een gevreesde route door Zuid Australië. Maar liefst 1200 km van niets dan… Niets. Ik keek er voor vertrek al tegenop. Ironisch genoeg was het achteraf gezien niet het ergste.

De rechte route was veel groener dan ik dacht. Ja, het was saai. De route was echter bezaaid met bossen en steppe, dat had ik niet verwacht! De echte ‘outback’ moet daarmee nog komen, al heb ik rond Flinders Ranges NP al een voorproefje gehad. Op de highway to hell was er ruwweg elke 200 km een ‘roadhouse’, wat een motel/benzinestation/restaurant/winkel in één was. Ik verveelde me in mijn eentje natuurlijk rot. Toen ik onlangs mijn onboard dashcam opschoonde, vond ik videobeelden waarin ik aan het praten was. Met mezelf wel te verstaan. Ik begon zelfs mezelf zielig te vinden. Goddank kwam ik op het idee om een audiobook te kopen, je moet toch wat om jezelf bezig te houden. Bij een roadhouse halverwege vond ik verbazingwekkend genoeg een audiobook wat me maar al te bekend was; Jurassic Park. Holly shit! Mijn favoriete film en boek, wat daar gewoon naar me lag te lonken. Die nam ik natuurlijk mee, ik ben nu halverwege. Het hield mijn hersenen bezig, waardoor ik niet van verveling van de klif wilde rijden. Ook kan ik mijn kennis weer eens oppoetsen. Win-win dus!

De lange rit was niet leuk, maar zoals gezegd niet het ergste. Ik reis nu weer twee weken alleen en mijn hersenen draaien nog steeds overuren om het mijn leven zuur te maken. Nu ik het opgeven definitief aan de wilgen heb gehangen (liever het dan ik lol), worden mijn hersenhelften overspoelt door andere gedachten. Hoe moet het nu verder bijvoorbeeld? De lol van het reizen is me ontnomen, voornamelijk door mezelf.  Ik probeer mezelf te verheugen en te genieten van wat ik meemaak (of ga meemaken), maar die motor krijg ik nog niet aan de praat. Ik reis nu meer rond onder het motto; ik ben er nu toch. De afgelopen weken zijn verspilde moeite geweest. Dat anderen dingen ook niet goed lopen helpt ook niet mee. De koelkast/deep cycle battery die nog snel uitvalt, een muizenplaag in de wagen, duiktrips die niet doorgaan, het is soms ontmoedigend. Ergens twijfel ik nog steeds door te gaan met reizen, maar ik durf het niet op te geven. Ik vrees daarvoor altijd spijt van te krijgen, deze kans krijg ik nooit meer. Ik moet nu echt gaan omdenken, één van de dingen die ik wél kan leren.

Laten gaan. Dé term die ik op voorhand zo graag wilde toepassen op mijn leven. Ik begin nu langzaam te accepteren, dat sommige dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn, hoe diep ik (of iemand anders) ook in mijn brein ga zitten sleutelen.

Ik heb hier ook geleerd, dat het aangaan van betekenisvolle relaties/vriendschappen altijd moeilijk zullen blijven. Ook nu zit ik omringt door immer Duits en Franssprekende buren, die vaak geen behoefte hebben aan ‘buitenlandse’ inmenging.  Wat die mensen hier in vredesnaam doen, vraag ik me nog steeds af. ‘Ga lekker terug naar moffenland’ denk ik dan. Ja, dit frustreert soms. Ik accepteer nu wel dat als ze er geen behoefte aan hebben, ik me daar ook gewoon bij moet neerleggen.

Zo zijn er veel dingen die steeds meer binnen beginnen te sijpelen. Bij grote groepen mensen, zal ik in veel gevallen moeite blijven houden het overzicht te behouden. Mijn emoties zullen altijd een grote rol in mijn leven spelen. Ik moet daar niet langer tegen vechten of het willen veranderen, dat zal ik moeten accepteren. Er zijn echter dingen, die wél anders moeten.

Ik zag dat twee ex reisgenoten van mij samen gaan reizen, omdat ze het zonder mij wél naar hun zin hebben. Terwijl ze elkaar via mij hadden ontmoet, één ervan heb ik voor mezelf bij de groep gehaald (eindelijk iemand een beetje is zoals ik, dacht ik althans) en de ander de hele route zou blijven plakken. Uiteindelijk heb ik er niemand aan overgehouden, laat ik het lief zeggen. Uiteindelijk zijn de twee die niet verder van elkaar konden verschillen in deze wereld, diegene die wel een klik hebben. Het verbijsterd me nog steeds. Ik sliep slecht van het nieuws, gunde ze deze ontwikkeling ook niet, het voelt zo onverdiend. Nadat ik voor mijn gevoel alles vanaf een zaadje verzorgd heb, plukte ik alleen de bittere vruchten.

Het is zo’n voorbeeld van wat ik graag anders zou willen zien. Waarom houd ik me daar zo mee bezig? Boeiend of hun het leuk hebben of niet! Emotioneel onstabiel of niet, ik moet stoppen met mijn geluk afhankelijk van anderen te maken. Of het succes van een ander op een delicaat weegschaaltje te leggen. Als een ander iets kan, dan faal ik daarmee nog niet automatisch. Ik weet dit, maar mijn gevoel blijft dit nog koppelen. Dingen loslaten zal voor mij altijd moeilijk blijven en dat ga ik ook hier niet leren, maar ik moet mezelf wel inhameren, dat dít soort dingen niet reëel en eerlijk zijn. Voor niemand. Of het gaat over een ex met een nieuwe vriend, vrouwen die ik leuk vind maar met anderen mannen omgaan, of ex reisgenoten die wél een leuke tijd van hun reis maken. Het gaat mij geen reet aan. ‘Het gaat niet om mij’, de tegelspreuk waar ik mijn hele huis mee vol ga hangen als ik thuis kom.

Het begint en eindigt allemaal met zelfvertrouwen. Hopelijk kan ik dat de komende tijd bijtanken. Weer eens wat anders, dan de meer dan duizend liter petrol die al door mijn tank is gegaan!

Mijn reis is verre van voorbij. Meer dan ooit verwacht wordt hij steeds spiritueler en kan ik de komende maanden na gaan denken over mijn leven en alles wat ik eruit wil halen. Er zijn nog zoveel dingen waar ik over nadenk, maar daar vermoei ik jullie wel een andere keer meer.

Ik besloot bij Esperance spontaan in een hostel te overnachten, waar ik het fijn vond anderen om me heen te hebben. De volgende dag trof ik Nederlandse vrouw op de top van een berg, waar ik nog twee dagen mee heb doorgebracht, samen met een Amerikaanse vrouw. Allebei van rond mijn leeftijd en aantrekkelijk, waarvan een spectaculair. Dat was een aangename dag aan het strand!

Waar ik vroeger over elke vrouw zwijmelde die aardig tegen me deed, heb ik dat al een tijdje geleden losgekoppeld. Verfrissend om hier gewoon platonisch met vrouwen om te kunnen gaan, jammer dat sommige toch denken dat ik meer wil.

Ik heb in Esperance ook met een Duitse jongedame afgesproken, die graag mee wilt reizen vanaf Perth. Voordat we ook maar een drankje hadden besteld, voelde het als een date dejavu; de ongemakkelijke stiltes waren niet van de lucht. Na mijn ‘triomfen’ met de andere reisgenoten, denk ik ook niet met haar te gaan reizen. Als je geen goede klik hebt, kun je beter geen maand lang in een ijzeren doos op wielen gaan zitten. Dan misschien maar liever alleen.

Mijn excuses voor dit lang en onsamenhangend verhaal. Het is een (opgeschoonde) samensmelting van diverse verslagen. Ik kan een boek schrijven en uren vertellen over alles wat ik heb meegemaakt; hoe ik de halve nacht op muizenjacht ging en ze onder mijn bed zaten te spoken, het gezeik met de koelkast, de gesprekken die ik met sommige Aussies voer, ik kan hier hele pagina’s vol stampen. Hoezeer ik ook probeer om mijn verslagen zo poëtisch mogelijk probeer te vertalen en hapklaar te maken, soms moet ik even luchten. Liever hier als tegen de lege stoel naast me.

Om dit verhaal op een geheel andere richting af te sluiten; Max & Sam hebben hun plannen gewijzigd en reizen nu door WA, wie weet kom ik ze onderweg andermaal tegen. Ik hoop dat het beste voor deze reis nog moet gebeuren. Ik moet het naast het weten, nu ook nog gaan voelen. ACDC fluistert op deze laatste noot hun versie van wat ik moet doen; Ride on’.

Hup NAC!

Hup Max Verstappen!

Hup Robin!