Ready Player One

Het is begin december en deze reis is nu bijna twee maanden oud. Tot nu toe ik heb ik mezelf via drie landen naar Australië gesleurd, waar ik in mijn eentje veel voor elkaar kreeg. Ik was trots op mezelf.

Als mijn leven een videogame zou zijn; ik had een aantal superkrachten bereikt, had verschillende levelbazen verslagen en ik voelde me kiplekker. Een nieuw level werd bereikt; voor het eerst deze trip zou er iemand mee reizen. Tussen Brisbane en Sydney zocht er een meisje een lift op mijn route. Het leek perfect en we spraken in Surfers Paradise af. Ik zou in hetzelfde hostel overnachten en dan zouden we vertrekken.
In Surfers Paradise aangekomen ontmoette ik haar en ze leek me aardig. Het was geen vriendschap voor het leven, maar het leek me genoeg voor een leuke tijd samen. We hadden samen gegeten en daarna gingen we bij wat andere mensen zitten. De avond begon goed, ik vond wat aanspraak bij een paar gasten en we zouden gaan stappen.
Daarna had ik een ouderwets Robin momentje en raakte ik de grip in de groep kwijt. Michelle had nog aanspraak genoeg, maar ik begon stil te vallen. Na een tijdje wist ik helemaal niets meer te zeggen en de anderen vonden het ook wel prima. Uiteindelijk gingen ze stappen en werd aan mij gevraagd; ‘dus ik zie je morgen?’ Ik zou ook gaan stappen dacht ik, maar ik had er toch geen zin meer in. Gelukkig ook maar achteraf… Ik schudde ja en liep gedesillusioneerd naar boven. Zo had ik me deze avond niet voorgesteld.
De volgende ochtend vroeg ik me af, of ze nog wel zou komen. We moesten namelijk vroeg weg, omdat ik vroeg zou duiken. Ik had slecht geslapen en ik voelde dat mijn karakter een hoop beuken te verwerken kreeg.
Ze verscheen gelukkig wel en we vertrokken spoedig. Eenmaal onderweg bedacht ik me echter iets afschuwelijks; er is een uur tijdschil tussen QLD en NSW… Zou de navigatie app daar rekening mee hebben gehouden? Het bleek dus van niet. Ik belde ze op, maar ze namen niet op. Tot overmaat van ramp reed ik Brisbane binnen; ik was verkeerd gereden! De app had me een dik uur in de verkeerde richting laten rijden! Ik weet nog steeds niet hoe het komt. Vandaar al die file…
Uiteindelijk kwamen we nét op tijd aan voor de tweede duik. Michelle ging naar het strand met de bus en ik ging duiken. De duik zelf was aardig, maar niet bijzonder. Vervolgens ben ik ook naar het strand gegaan en zijn we daarna richting de free camping gereden. Tot overmaat van ramp gebeurde één van de dingen waar ik op voorhand voor vreesde; ik werd ziek. Mijn darmen bleven in beweging, ik kreeg koorts, mijn gewrichten deden zeer… De twee duiken de volgende dag gingen ook niet door. Michelle ging die dag naar het strand en ik bleef ziek in de bloedhete wagen achter. Bij terugkomst vertelde ze me daarna, dat ze niet wist of op free campings staan haar ding was. Ze was ook bang de hele reis met alleen mij te maken. De volgende twee avonden boekte we een (dure) camping, waar ze nog twee andere meiden ontmoette, daar hebben we nog samen mee gedronken.

In totaal had ik al drie duiken gemist, maar die wilde de duikschool niet zomaar opnieuw inplannen. Ik mocht op stand-by staan, wat betekent dat ik alleen mee mocht, als er nog plek over was. De volgende dag was er echter geen plek en kon ik dus niets. Misschien maar goed ook, ik voelde me nog steeds niet goed. Michelle vertelde dat ze definitief niet doorwilde, de volgende dag zouden we afscheid nemen. Het zat me de afgelopen dagen tegen, maar ik vond het toch jammer. Zó slecht ging het toch ook weer niet? Toch ging het scherm op zwart en zag ik de twee meest gevreesde woorden van iedere gamer staan; ‘Game Over’. Ze wilde naar het strand met ontmoette mensen, maar dat deed ze liever alleen met hen. Ik mokte de rest van de dag bij de camper en vroeg me af, of ze niet beter meteen kon gaan. Ze haalde bij mij ‘niet het volle uit haar reis’, maar wilde de volgende 24 uur nog wel verspillen? Apart. Aan het einde van de middag zijn we nog gaan wandelen en hebben we nog geBBQt, dat was leuk. Toen we die avond weer bij de dames zaten te praten, begon het ook gezellig. Tot weer zo’n gevreesd onderwerp begon; seks. De dames deden uitgebreid uit de doeken wie ze wat waar hadden gedaan. Michelle bleek bij Surfers Paradise de eerste nacht ergens te hebben geneukt. Het voelde voor mij vreemd aan. Seks blijft bij mij een gevoelig onderwerp, terwijl ik toch meer seks heb gehad dan de drie dames bij elkaar. Gek genoeg vind ik echter dat seks met mannen niet telt, dat is te makkelijk. Ik word nog steeds somber bij verheugde seks gesprekken van anderen, vooral bij vrouwen. Om de één of andere reden heb ik het gevoel, dat vrouwen nooit zo over mij hebben gepraat. Vrouwen en seks; het blijft voor mij een valluik, waar ik elke keer weer intrap. En ja, ik weet hoe hypocriet dit allemaal klinkt, na mijn onthullingen op de app en in mijn verslagen. Ik blijk dus niet zo ver gevorderd te zijn, als ik dacht.

De volgende dag kon ik eindelijk om 10 uur een tweede duik doen. Michelle sliep echter uit en wilde om 8:45 nog gaan douchen, terwijl we om 10 uur ook moesten uitchecken. Ik besloot dat het een goed idee was om het verdelen van de spullen dan later te doen, maar dat wilde ze perse meteen doen. Dat zou ze doen tijdens mijn duik. “Ik zie je vanmiddag wel”. Toen had ik al het idee, dat het nooit zou gebeuren.
Bij de duik trof ik één van de meiden van de camping, waar ik uiteindelijk buddy van werd. Daarna hebben we nog samen geluncht en heel prettig gepraat. Oké, ik ben dus misschien een aantal levels teruggegaan, maar ik kan in ieder geval bij een eerder opgeslagen punt opnieuw beginnen. Contact leggen kan ik nog steeds. Ik begin niet helemáál overnieuw.

Na ons afscheid hebben we gegevens uitgewisseld en zou ik haar nog wat foto’s van haar toesturen. De rest van de middag heb ik een zwembroek gekocht en aan het strand gelegen, maar ik ervaarde een nieuwe emotie deze reis; eenzaamheid. Waar ik nooit dacht last van heimwee te krijgen, miste ik nu een bekend gezicht om dingen mee te delen. Een hoop kwam boven. Ik heb de geboorte van mijn nieuwe nichtje moeten missen, mijn lieve zus zie ik nu pas over een dik half jaar. Alles zat de afgelopen dagen ook tegen. Ik reed ver om, het zonnepaneel werd niet geplaatst (mixup met de datum), ben ziek geweest, heb duiken gemist (waarvan ik de gemiste niet terug krijg), een hoop heen en weer gemail met diverse (verzekerings)mensen daarover (en met diegene die alles voor me boekte, bedankt voor de hulp Lisanne!), mijn eerste reisgenoot die mij niet sociaal/leuk genoeg vind (heeft ze niet gezegd, maar dat proef ik eruit)… We hebben nooit afscheid genomen, heb nooit iets van haar terug gehoord en ze heeft me nooit bedankt. Ze heeft toch een paar dagen in mijn camper mogen slapen en mee mogen rijden. Ze heeft volgens mij zelfs nooit aan de (twee bijna lege tanks) benzine meebetaald. Ik mag morgen weer met jerrycans aan de slag.

Wat me pas écht brak, was de realisatie waarom het me tot nu toe zo goed afging; ik deed het alleen. Ik wilde zo graag met andere mensen leren socialiseren, maar bij de eerste reisgenoot gaat het al fout. Ze was bang dat ze geen inspraak zou krijgen op de route, een fout die ik schijnbaar dus nog steeds maak. Ik kom toch anders over, dan ik het soms bedoel. Het uitleggen maakte uiteraard geen verschil, de toon was gezet. Overmant door emoties moest ik de wagen aan de kant zetten en hing ik voor het eerst huilend over het stuur. Ik voel me weer de onbeholpen autist van weleer, die het nooit lijkt te leren. Ik ben nog steeds een wrak, nog steeds niet klaar voor een vriendin en nog steeds eenzaam. Ja, ik heb goede stappen gezet. Ja, ik spreek af en toe mensen aan en ja, ik heb nu met twee meer mensen seks gehad dan voor deze reis, maar het spel is nog niet klaar. Ik moet nog veel levels spelen en aan het einde moet ik de meest taaie eindbaas aller tijden verslaan; mezelf. Het ziekelijk aan negativiteit verslaafde monster dat in mij leeft, neemt het op deze zwakke momenten nog steeds over. Misschien maar goed ook, de progressie moet niet te snel gaan natuurlijk.

6 januari mag de volgende vrouw het gaan proberen met mij uit te houden. Deze jongedame heb ik echter al een paar keer gezien en daar ik heb ik betere hoop bij. Al weet je natuurlijk nooit hoe het loopt. Toch zal ik snakken naar een bekend gezicht. Die krijgt een hele dikke knuffel, voor ze het vliegtuig goed en wel verlaten heeft! Tot die tijd heb ik geen flauw idee hoe ik de kerst doorkom, dat moet ik nog op gaan lossen. Ook moet er echt nog een solar panel op het dak. Gelukkig ben ik sowieso goed (geworden) in improviseren en problemen oplossen.

Een nieuwe ronde moet gaan beginnen. Ik houd mijn wapens gereed en wacht tot het zwarte beeld verdwijnt en een nieuw level zich voor mijn ogen ontvouwd…