Proloog: 'De Perfecte Metafoor'

14 oktober 2017

Athene verborg het Akropolis. Petra was mooi. Op de vier vluchten heb ik pas één uur vertraging gehad. Bij Oman was het even spannend, of ik er met mijn visum wel doorheen kwam. Ik ben gelukkig  in het vliegtuig beland en bij schrijven ben ik onderweg naar het gebouw, wat bovenaan mijn bucketlist staat. Nee, niet het Sydney opera house. Niet het Akropolis. Van alle gebouwen in de wereld, ook diegene die ik niet ga bezichtigen, staat er één eenzaam aan de top. Fotografisch perfect, een symmetrische architectuur en het meest iconische monument ooit; De Taj Mahal. Het is voor mij het perfecte drieluik.

De reis begint steeds meer binnen te komen. Ik heb al mijn verdriet van de afgelopen jaren geprobeerd te verwerken, maar de pijn zat te diep. De kanker was erg, maar die ene vrouw die vorig jaar alles op zijn kop gooide, wringt zich nu haar weg naar boven. Als de storm het afgelopen jaar /op zijn hevigst was, ging er maar één ding door mijn hoofd; als ik Australië maar haal. Wat er ook gebeurt. Nu, bijna exact een jaar later, ontlaadt de storm zich in het vliegtuig. Tranen rollen ongecontroleerd over mijn wangen, nu ik aan de poort van de ultieme metafoor voor haar sta.

Ik vond haar nummer toevallig op mijn geblokkeerde lijst en wilde mijn hart luchten. Ik schreef een paginalang bericht en las het terug. Toen begon het binnen te dringen. Was dit tegenover haar eerlijk? Wat bereik ik hier mee? Moet ik dit blijven oprakelen? Ik heb haar al eens heel eerlijk verteld, wat ik ervan vond.

Ik moet de knoop voor eens en altijd doorhakken en wis het bericht. Net als ik haar nummer van de geblokkeerde lijst wil halen, verschijnt haar laatste profielfoto op WhatsApp. Helemaal gelukkig, samen met haar vriend.

Wat ik ook op haar afvuur, ik heb de strijd allang verloren.

De lijst is nu leeg. Over een week heb ik een nieuw nummer en dan kan ze me definitief nooit meer bereiken. Dan begint mijn nieuwe leven pas echt.

De pijn die al die tijd in de zware, donkere lucht zat, komt vrij. Als ik straks door de poort van de Taj Mahal loop, hoop ik dat ik mijn pijn en verdriet om haar zal sterven, ik het kan begraven en een plaats kan geven, net als de maker van de Taj Mahal dat ooit voor ogen had. Dat uit de dood van alle emoties een prachtig monument herrijst, waarin ik de schoonheid kan zien van wat ze me ook heeft laten zien; hoe echte liefde voelt. Dat ik die gevoelens ook kan hebben. Door mijn autisme en worstelingen met emoties heb ik daar altijd erg aan getwijfeld, maar nu niet meer.

Of het voor mij nog ooit echt gaat gebeuren weet ik niet, ik durf er niet op te hopen. Zoals een vriend zei; ik mis meer het gevoel dat ze mij gaf, dan haar als persoon zelf. Ik moet dat goede gevoel in mezelf gaan zoeken, misschien vind ik het daarna ooit nog in een ander.

De tranen die langs mijn telefoon vallen zullen niet de laatste zijn. Ze voelen echter wel aan als het begin van een eind. Wie weet, zelfs het begin van iets anders.

Niet iedereen zal dit snappen. Sommige mensen kunnen een 9 jarige relatie hebben, iemand dumpen, na 4 maanden met een ander maandenlang gaan daten, die dan weer dumpen en een maandje later weer met de volgende verder. Ik kan dat niet. Misschien volgt dat na meer ervaring met dingen als seks, liefde en relaties. Misschien ben ik anderzijds gewoon gevoelig en dat moet dan ook maar kunnen.

Ik ben wie ik ben. Als ik daar eens mee begin.

4 Reacties

  1. Ed schalk:
    16 oktober 2017
    Dat is allemaal heel mooi verwoord Robin , er is nu een hele mooie tijd aangebroken voor jou , een nieuwe kans een nieuwe ronde , neem t helemaal op
  2. Tineke Wubben:
    16 oktober 2017
    Robin je bent goed bezig, je hoeft haar niet te vergeten want zij is in jouw leven geweest, maar jij moet verder leven. en op den duur wordt je er sterker van. Je komt nog zoveel moois tegen. goede reis verder.
  3. Petrie Verheijen:
    16 oktober 2017
    Weet je...
    Loslaten is moeilijk,
    Maar dan gaat er ook weer een deur open😘
  4. Angela:
    16 oktober 2017
    Ach lieverd, in gedachten sla ik mijn arm om je heen, gooi het er maar uit. Weet dat waar een deur sluit ergens anders weer een raam open gaat. Maar dan moet die ene deur ook echt dicht zijn.
    Leer jezelf kennen en vooral van jezelf te houden. Je bent pas net begonnen aan je grote reis, laat het maar komen, je bent goed bezig. Ben zo trots op jou😘😘