Kwetsbaarheid

Melbourne. Samen met Sydney de grootste stad van Australië. We hadden al wel door de buitenwijken gereden (een afstand vergelijkbaar met Leiden-Rotterdam), maar we kwamen nu eindelijk in het centrum aan. Ik besloot de wagen in een woonwijk bij de ferryterminal te zetten, zodat we de 29ste direct de boot op konden rijden. Gelukkig was de terminal vlakbij het centrum. We hebben onze spullen gepakt, de wagen aan kant gemaakt en zaten binnen 15 minuten met de tram in het centrum.
Ons hostel lag op een steenworp van het befaamde Flinders station en alles was om dit epicentrum te doen. Gelegen aan de rivier kon je hier boottochten maken, bij één van de vele cafeetjes of restaurants zitten of je gewoon vergapen aan de skyline. Ten oosten van het station lag het nationale cricketstadion en werd op dat moment de Grant Slam van Melbourne gehouden. Daaronder lag een mooie botanische tuin (noem het gerust maar een enorm park) en ten noorden van het station lagen de drukke winkelstraten met dure winkels, souvenirshops en ons hostel. Vele miljoenen mensen krioelen door deze stad, zwervend door de kleine steegjes met intieme restaurantjes, bewonderen de graffiti die niets minder dan kunst is, of bezoeken de vele musea en culturele hoogstandjes die de stad rijk is.

Mijn brein draaide bij binnenkomst direct overuren om alle indrukken te verwerken en dat werd bij aankomst van het hostel niet bepaald minder. Het 11(!) verdieping tellend gebouw had een eigen bioscoopje, café, pooltafel en een keuken waar een klein restaurant jaloers op kan zijn. Qua grootte dan.
Het begon al verkeerd, met mijn hotelpasje kwam ik niet meer uit het trappenhuis, waardoor ik de 11 verdiepingen naar beneden moest lopen. Mijn irritaties liepen hoog op, de grote stad overviel me in totaal vrij veel. Uiteindelijk kwam het goed en kon ik douchen. Die avond ben ik met Bonnie en de via internet ontmoette Kimberley naar het café geweest. Dat was nog gezellig, het buiten zitten deed me goed.
De dagen erna liep mijn brein echter steeds vaker over. De tweede dag was het Australia Day, iets waarvan ik hoopte dat het uitgebreid gevierd zou worden. Naast een vlaggen ceremonie en een parade viel dat echter tegen. Het leek een gewone doordeweekse dag, wat ik jammer vond. Ik was moe van alles en ging terug naar het hostel, waar ik nog heb geslapen. Normaal gesproken is dat een goede remedie om mijn oververhit brein af te laten koelen, maar dit keer werkte het niet. Toen ik uiteindelijk weer richting Bonnie en wat door haar ontmoette mensen ging, heb ik bijna niets gezegd. Ik sloeg simpelweg dicht en werd steeds gefrustreerder; waarom is contact leggen toch weer zo moeilijk? Terwijl Bonnie, zij het via via, wel wat mensen had leren kennen. Ik was aanvankelijk blij dat ze eindelijk contact met anderen zocht, maar ik zag mezelf er steeds meer bijhangen. Bonnie en Kimberley waren al dikke maatjes en ondernamen dingen, waarbij ik meestal mee mocht. Ik had het gevoel dat er een zij versus mij gevoel ontstond en niet echt bij beslissingen werd betrokken.
Toen ik een dag alleen door de stad dwaalde om foto’s te maken, ging het iets beter. Daarmee is het probleem echter natuurlijk niet opgelost.
Uiteindelijk heb ik in het hostel, naast de tweede keer Sydney en Surfers Paradise, ook hier geen mensen leren kennen. De drempel was simpelweg te hoog. Ik vergeet geleerde lessen en opgedane tips tijdens cursussen toe te passen, wat ik me dan achteraf pas bedenk. Nu zit ik alleen mezelf in de weg, want ik heb in Melbourne eigenlijk geen leuke tijd gehad.

Aan het einde van de Melbourne ronde kwamen we weer bij de camper aan, waar Bonnie stil was. Ze bleek boos te zijn, omdat ze door mijn gedrag dacht dat zij iets fout had gedaan en ze zich zeer ongemakkelijk voelde met mij erbij. Sterker nog, ze schaamde zich diep voor mij in gezelschap. Het was een schaamtevolle klap in mijn gezicht, die een rode vlek vol deja vu achterliet. Dit was namelijk niet de eerste keer dat iemand dat zei. Als de storm in mijn hoofd op volle kracht woedt en de koeien voorbijvliegen, vergeet ik vaak dat anderen ook onder mijn problemen lijden. Daarom trok ze veel met Kimberley op, omdat ze in mij niet veel zin meer had. Met die nieuwe opgedane kennis kan ik haar ongelijk geven. Mijn kwetsbaarheid is voor mij soms erg vervelend, maar het kwetst andere mensen ook. Ik heb die nacht, deels ook door de 30 graden, nauwelijks kunnen slapen. Hoe moet dit dan verder?

Tijdens het wachten bij de ferry spraken we nauwelijks met elkaar, ik betwijfelde of ze nog wel verder wilde. Op de boot kwamen we immers Kimberley weer tegen, die ging namelijk ook naar Tasmanië. Misschien dat ze liever met haar verdergaat.
Ik heb een tijdje op de ferry geslapen, toen ik wakker werd zaten ze tegenover me. Uiteindelijk kwam aan het einde van de boottocht de vraag of Kimberley de 2,5 week met ons mee mocht. Ik twijfelde daar hard over, gezien Kimberley Bonnie overal volgt. Hoe gaat dat met zijn drieën in één camper? Lian waarschuwde hier op voorhand al voor; met ongelijke personen heb je altijd kans op kampen. Ik besloot toch ja te zeggen. Misschien dat het juist ook even goed is.

Over Tasmanië schrijf ik nog wel een stuk (dat wordt ongetwijfeld wél een positief stukje!), maar na drie dagen over dit schitterend eiland rijden gaat het goed… Over twee weken zijn we terug in Melbourne, dan voor een paar dagen. Ik weet nog niet wat ik dan doe…