hoofdstuk 3: and then there were two

Leven in Australië, is tijdloos, relaxen tot je erbij neervalt. Tot je kijkt wat de datum is, dan schrik je. 12 januari! Het is bijna een maand geleden dat ik iets heb geschreven, mijn fans zullen inmiddels in alle staten zijn. Waar is hij? Wat doet hij? Of wie? Het is moeilijk om alles van de afgelopen maand samen te vatten, maar ik zal mijn best doen…

Byron Bay voelt alweer als een tijdje geleden. Na het debacle met mijn eerste reisgenote, heb ik de draad vrij snel weer opgepakt. Op de camping kan ik nog steeds vrij snel aanspraak hebben, als ik mijn hoofd maar uit het raam durf te steken. Ook word ik nu steeds brutaler. Als het op de (voornamelijk gratis) camping druk is, vraag ik gewoon aan mensen of ze in willen schuiven, zodat ik er met mijn dikke luxe aso bak ook nog tussen pas. Mensen zijn vaak gewillig om daaraan te voldoen, dat is fijn. Het rijden met de Baron monstertruck gaat steeds beter, ik heb al bijna 5 dagen geen paaltje meer geraakt! Goddank voor de reverse bullbar op de achterkant. Toch verbaas ik mezelf over mijn autorijd skills. Ik kreeg tot twee keer toe op een dag een complimentje voor het parkeren. “Perfect parking!’, riep een vrouw me toe, toen ik het logge apparaat in één keer achteruit tussen twee auto’s stak. Soms scheelt het maar tien centimeter, maar ik zet hem steeds vaker netjes neer.

Maar ik dwaal af. Na Byron Bay ben ik het binnenland binnen gereden en heb ik diverse NP’s bezocht, de ene nog mooier dan de andere. Ze waren ook allemaal anders. Washpool was een tropisch regenwoud en Balthazar daar tegenover had een haast Afrikaanse steppe met prachtige rotsformaties. In die dagen kwam ik ook een Franse en Belgische dame tegen, waar ik nog een paar dagen samen mee heb doorgebracht, dat deed me goed. Geen gezeur of kritiek, maar gewoon gezellig samen door parken wandelen. De Fransose zwom zelfs topless door één van de rivieren in Balthazar, frank en vrij. Zo kan het dus ook!

Daarna moest ik weer terug naar de kust, waar ik bij fish rock cave zou duiken. Het was mijn eerste keer in een grot en het was machtig (koud!) Vissen van 2,5 meter lang, kreeften, veel duisternis en gigantische zuster haaien. Er stond af en toe veel stroming, maar het was alles waard!

De kerst kwam eraan en ik wilde niet alleen zijn. Ik besloot een paar dagen in een hostel te verblijven en ik vond een hostel/camping, waar ik met mijn camper kon staan. De kerst bracht ik met een Australisch stel, een paar Duitsers en nog een stel kaartend door. De sociale trein dendert onverminderd door, ik had een slag verloren maar de oorlog was nog in volle gang!

Ik heb rond die kerst een paar dagen rondom Nelson Bay doorgebracht, een waar paradijs. Één van de mooiere stukken van Australië tot nu toe. Prachtige stranden, mooie heuvels met uitzichtpunten en gigantische duinen, die me even aan Egypte deden denken. Ik moest toch wel even aan mijn reis maatje denken, die helaas verstek had laten gaan.

Boven Sydney heb ik in Newcastle nog een date gehad, met een vrouw dit keer. Gewoon alleen praten en wat eten, maar dat was ook gezellig. Ze pikte zelfs alle rekeningen op, dat is voor de verandering ook fijn!

Het was spoedig tijd voor NYE, een moment waar ik al jaren naar uit keek. Helaas had ik na een goede start bij een meisje bij het hostel weer een terugval en viel ik stil tijdens het stappen. Ik heb haar daarna eigenlijk niet meer aan kunnen kijken. Gelukkig wilde ze toch al niet mee naar ‘mijn’ NYE plek tegenover het opera house, de plek die ik drie jaar geleden al had uitgezocht. Helaas was ik niet de enige. Toen ik door de stromende regen naar het park liep, stond er al een rij van honderd meter. De wekker ging al om 4.20, maar gelukkig was er een grappig groepje Engelsen die me wakker hield. Toen ik eenmaal in het park was, bleken alle goede plekken al bezet te zijn en ik nam genoegen met een plek met half zicht. Het was een lange dag met veel wind en wat kou, maar ik hield het vol. Tegen 21:30 kwam ik een Nederlands stel, waarbij ik me met wat elleboog werk had gevoegd. Uiteindelijk had ik toch nog een redelijk uitzicht, zie de foto’s.

De volgende stad heb ik Sydney weer achter me gelaten en ben ik richting de befaamde Blue mountains gereden. De eerste nacht sliep ik op een berg in de kou, wat tot halverwege de ochtend aanhield. Toen de wolken eenmaal verdwenen kon ik de Blue Mountains eindelijk verkennen. Het uitzicht was fantastisch, één van de mooiste parken tot nu toe! Ik ben er uiteindelijk drie dagen geweest en dat was meer dan prima. Nog een laatste ‘hoorah’ voor Bonnie zou komen… De laatste nacht sliep ik op een heuse naaktcamping, waar ik me prima thuis voelde.

Na 2,5 maand alleen reizen (min 3 plausibele dagen) kwam aan de opbouwende eenzaamheid eindelijk een einde. Na een stressvolle rit naar het vliegveld, kon ik haar dan eindelijk opvangen. Huilend viel ze in mijn armen, ik had echt zo’n medelijden met haar. Ik kon niets voor haar doen, dan haar door de cultuurshock heen slepen en haar met rust laten. We hebben een bankrekening en telefoonnummer geregeld en vooral héél rustig aan gedaan. De eerste nacht sliepen we op een betaalde camping, waar ik eerst 6 campings voor moest bellen. Met de zomervakantie is het aan de oostkust erg druk, maar de aanhouder wint. Het was even rijden, maar we eindigde de dag boven aan een klif, met een prachtig uitzicht over de zee en een vuurtoren. Gelukkig was ze aan het einde van de dag een beetje bekomen en konden we toosten op een goede reis. Het naast elkaar slapen was weer even wennen, dat wel.

De afgelopen week was het aftasten. Gelukkig kunnen we het één en ander van elkaar hebben en hebben we zonder confrontaties de camper en onze tijd goed kunnen verdelen. Bonnie is erg direct en dat is voor mij alleen maar goed, ik moet het zelf ook wat meer worden. Gelukkig kent ze me inmiddels een beetje.

We hebben samen al best veel gedaan. Door parken gewandeld, aan het strand geleden, over de meest discutabele bosweggetjes naar gratis campings gereden, het is een echt avontuur. We hebben hier drie geweldige kamppeerspotjes gevonden, in the middle of knowhere. Een rivier/de zee om in te zwemmen, genoeg plek om de vrachtwagen te parkeren en nog gratis ook! Op de koop toe neemt het wildleven toe sinds Bonnie is aangesloten. Slangen, kangoeroes, possums en zelfs heuse wombats die in de nacht rond de wagen grazen en door er tegenaan te schuren het #huisopvierwielen laat schudden. Spinnen zien we ook, tot grote hilariteit als Bonnie het weer op een rennen zet. Vrouwen en insecten… Ik kan er erg om lachen.

We zijn nu bijna een week verder en de rollen zijn aardig verdeeld. Ik rijd tot nu toe de grootste stukken (maar zij trotseert de bospaden met geulen zo groot als rivieren ook), Bonnie kookt vaak, samen doen we de afwas en Bonnie slaapt nu op de boven verdieping (prinses op de erwt) en ik beneden. Gelukkig begonnen de grapjes bij Bonnie al op dag twee, ze komt steeds meer los. Ik was even bang dat ze weer terug naar het vliegveld te willen, maar ze went steeds meer aan het leven on the road. Douchen wanneer je kunt, tanken wanneer je kunt en dankzij Bonnie wordt het eten ook steeds creatiever. Gisteren gepofte aardappelen en maiskolven uit het vuur met een lekker hamburger met ui en cheddar kaas!

Het is leuk om dit avontuur eens ‘live’ met iemand te kunnen delen. Het is een pittige tante, maar ook duidelijk en eerlijk, iets wat deze autist wel kan gebruiken. Ze is ook een schat hoor, we kunnen samen lachen maar ook van de rust genieten (als ze niet hoest, steek er nog een op!). Ik ben blij dat ze er is, het geeft weer een andere dimensie aan dit avontuur. Misschien haakt er over een maand nog een dame aan, ik ben nu al benieuwd hoe het met twee dames tegen één hele stoere jongeman gaat…