Diep als een Walvishaai

De golven slaan vastberaden tegen de boeg. De zon verlicht het schip als een heilige de Hemel. De zee is zo belachelijk blauw, dat je denkt dat je op een zwembad drijft. Spinnende dolfijnen verwelkomen het schip, terwijl je probeert te ontspannen met wat meloen, cake, drankjes en andere lekkernijen die rond worden gebracht. Maar het ontspannen lukt niet. Er hangt een soort haast elektrische spanning op het dek. Kinderen die tjirpen, volwassen die schaapachtig lachen en afwezig braaf knikken als de crew zijn dagelijks praatje over veiligheid houdt. Iedereen probeert te luisteren, maar je voelt de gedachten afdwalen. Als het noorden op een kompas voel je dat alle hersenspinsels in dezelfde richting gaan, naar één gezamenlijke gedachte;

Word het zwemmen met walvis haaien echt zo geweldig als ik dacht?

Hoge verwachtingen. Toen ik begon met het plannen van deze reis, begonnen ze zich in groten getale in mijn hoofd te nestelen. Sommige werden voldaan (het duiken van diverse wrakken, Sydney en Melbourne), sommige vielen tegen (Jarvis Bay, Brisbane, Nimbin en Adelaide) en sommige overtroffen de verwachtingen (Nelson Bay, Fraser Island, Noosa, Mt Field NP en meer van Tasmanië). Ik heb mezelf verrast door met jongens af te spreken (wat niet tegen viel, maar ook niet doorslaggevend was) en geleerd door mensen stomweg aan te spreken, ook ík contact kan leggen. Die verwachting werd zeer snel overtroffen.
Helaas heb ik ook een hoop nog steeds niet geleerd, of ben ik zelfs vervallen in slechte, oude gewoontes. Het afbranden van een oud reisgenoot (en één die nooit kwam) was er daar één van. Waar ik het sturen van gemene berichten inmiddels ontgroeid dacht te zijn, hebben mijn hersenen uit frustratie een hoop dingen in de verkeerde bochten verwrongen. Pas toen de reacties na mijn inmiddels verwijderde blog binnenkwamen schrok ik wakker; ik was te ver gegaan. Lang alleen reizen, weinig vrienden hebben gemaakt deze reis, weinig geluk met reisgenoten, het mogen geen excuses zijn, ik had beter moeten weten.

Ik heb inmiddels excuses gemaakt en het is vergeven (of zo is gezegd), maar de schade is berokkend. Die contacten ben ik kwijt. Niet dat ze vrienden of iets dergelijks zouden worden, de manier waarop we uit elkaar zijn gegaan is desondanks erg jammer. Van binnen ben ik geen slecht persoon. Als ik echter door de wereld als zodanig gezien wil worden, moet ik me er ook maar naar gaan gedragen.
Met mijn nieuw reisgenoten maken we er samen iets gezelligs van. Met vallen en opstaan. De verwachting diepe vriendschappen op te bouwen valt nog onder de categorie tegenvaller, de komende maanden zal blijken of dat verandert. Ik moet het niet willen forceren. Ik moet niet continue tegen de stroming in blijven zwemmen, dat kost alleen maar energie. In mijn hoofd weet ik dat en heb ik dat al vaker geroepen, mijn hart holt soms echter nog steeds blind achter de verkeerde doelstellingen aan. Ik moet een brug tussen die twee gaan slaan, zodat ze met minder conflict kunnen communiceren. Tot die tijd, zal ik mijn eigen hoogtepunten moeten creëren, op vlakken die wel reëel zijn. Die overlopen van pure onschuld en eenvoud, liefst in een positie waar ik de ervaring met anderen kan delen.
Het zwemmen met Walvishaaien is altijd een op voorhand hooggespannen hoogtepunt geweest. Ik verwachtte hier zoveel plezier uit te halen, dat ik de tour twee keer boekte. Een half jaar op voorhand. Mijn twee nieuwe reisgenoten gingen ook mee en ze hadden er de juiste dag voor gekozen...

Toen we onze vinnen, maskers en stinger suits hadden gekregen (tegen eventuele gevaarlijke kwallen), mochten we een keer proefdraaien bij een rif. Het was er vrij aardig, maar daarvoor kwamen we natuurlijk niet.
Ongeveer een half uurtje later volgde dan eindelijk de eerste toeter; het spotter plane had de eerste Walvishaai gespot en we lagen in positie. Binnen een mum van tijd zat iedereen klaar en uiteindelijk mochten we het water in. Het water was opvallend warm, wat kwam door een warme stroming vanuit Indonesië. Onze gids positioneerde ons in de juiste richting en we keken naar beneden. Na al die jaren wachten, sparen, extra werken en niet op vakantie kunnen, doemde daar dan eindelijk een groot, donkergrijs gevaarte met witte stippen uit de diepe blauwe oceaan. De reden waar ik mijn hele reis op heb afgestemd (het Walvishaai seizoen loopt van maart tot augustus), zwom met rustige slagen langs de groep. De tijd stopte en alle problemen vervaagde tot een simpele schaduw achterin mijn brein. Met zijn bek af en toe open, leek hij ons niet eens op te merken. Voor het 8 meter lang mannelijk exemplaar waren we natuurlijk ook nietig.
Iedereen was door het dolle heen. Ik kwam er daar weer achter dat ik een goede zwemmer ben; bijna niemand bewoog zo snel door het water of kon zo diep en lang onder de waterspiegel blijven. Wat blijft duiken en snorkelen toch heerlijk!

In die twee dagen zou ik in totaal met 6 Walvishaaien zwemmen. De meest bijzondere was echter de laatste van dag één, die deed iets wat ze anders nooit doen; hij zwom rondjes om de boot. De crew ontplofte hysterisch in verrukte vreugde en we bleven er maar rondjes mee zwemmen. Met een nieuwsgierige speelsheid zwom de grote vriendelijke reus voor de boeg langs, of onder de kiel door. Hij kwam zó dichtbij, dat zijn staart een keer gracieus langs mijn borst streek. Zelfs de kapitein en eigenaar van het schip sprong erin, iets wat hij anders nooit deed. Woorden als 'Best day ever!' en 'Best shark ever!' vlogen door de lucht. Het was duidelijk niet gespeeld, dit was iets magisch. Toen een ander schip in de buurt kwam, deed hij daar exact hetzelfde, om tot hilariteit van iedereen daarna weer doodleuk terug te komen. Uiteindelijk verdween hij in de diepte (90% van de tijd leven ze tussen de 100 meter en 2 kilometer diep), maar niet voor hij onze harten had gestolen.
De volgende dag was de crew gestreeld me weer te zien en doopte ze me aan het einde van de dag tot 'king of the day'. Beide dagen waren erg goed verlopen, met beide dagen iets niet alledaags wat voorbijkwam; dolfijnen, dugongs en natuurlijk de nieuwsgierige rondcirkelende Walvishaai.
Ze vertelde me dat het weer uitstekend was geweest voor deze dagen en ik kwam erachter dat ik geluk had; eigenlijk zou ik 2 en 4 mei met ze zwemmen. Omdat Bonnie echter 4 mei ook zou gaan, had ik het verplaatst naar 3 mei. Geluk bij een ongeluk, 4 mei werd namelijk afgeblazen wegens te veel wind.

Hopelijk is dat een teken van nieuwgevonden geluk en rust. Ik heb de frustratie omtrent Bonnie en Lian een plekje kunnen geven (dat hoop ik althans vurig), hopelijk kan ik nu eindelijk verder. Het is jammer dat ik het met hun verpest heb, ik voel me daar nog wel schuldig over. Hopelijk heb ik er een paar waardevolle lessen uit kunnen halen; mijn wereld draait nog steeds te veel om mij heen, ik moet meer interesse in het leven van anderen steken (zelf vind ik dat ook prettig) en ik moet de slachtofferrol echt eens achter me laten. Misschien moet ik de dag beginnen door 100x te zeggen; 'het gaat niet om mij'. Ik zal net als de Walvishaaien diep moeten duiken, om de vrede in mij terug te kunnen vinden.
We laten binnenkort het gerenommeerde Ningaloo Reef achter ons, een plek die zijn status zeker verdiend heeft. De prachtige snorkel plekken, de mooie natuur en natuurlijk de Walvishaaien zijn de lange rit meer dan waard.

Ik had aanvankelijk maar één duiktrip geboekt maar omdat hij beviel, we ruim op schema liggen en ik me realiseerde dat we hierna voorlopig geen oceaan meer zien, heb ik besloten mezelf te trakteren op een extra dagtrip naar een paar eilanden voor de kust.
Ik hoop dat ik mezelf hier nu langzaam reset en eindelijk weer kan gaan genieten van deze reis. Of dat gaat lukken, zal helemaal van mezelf af (moeten!) hangen.