Dichtbij

15 januari 2018 - Lakes Entrance, Australië

Compromissen stellen, het hoort bij samen reizen. Ik wilde graag richting de bergen reizen, terwijl Bonnie graag op een camping wilde overnachten waar er telefoon ontvangst is. Dat is prima, dan rijden we een stukje verder. Eenmaal op de free camp aangekomen, blijkt er echter geen ontvangst te zijn. Ik zit er persoonlijk niet zo mee, dan lees ik berichten morgen wel weer. Bonnie heeft echter graag contact met het thuisfront, “jou kan het niet zoveel schelen”. Heeft ze gelijk?

Vandaag was een vermoeiende dag. We reden bijna twee uur naar een NP, waar het bij aankomst al regende. Eenmaal aan de wandel was het pad redelijk overgroeid en de regen begon harder te vallen. Ik had mezelf goed ingepakt, maar Bonnie had na een kwartier al een doorweekte broek en ging terug. Ik liep nog een stukje door en in mijn hoofd begon van alles te malen. Linda, de date daarvoor, de seksuele ‘veroveringen’ van hier, fantasieën over de toekomst. Tezamen met de opmerking die Bonnie later plaatste, zijn mijn hersenen aan het draaien gegaan. Ik heb thuis verlaten, maar thuis mij ook?

Toegegeven, ik heb geen dagelijks contact met het thuisfront. Toch schakelen bepaalde gebeurtenissen met herinneringen uit het verleden. Denken aan mijn beste vriend, als ik in mijn eentje door een verlaten duin ‘woestijn’ loop. Of aan mijn net bevallen zusje en zwager als ik over een Godverlaten kronkel weggetje naar een NP rijd, terwijl ik gaten zo groot als wielen slalom en kangoeroes en wallaby’s moet ontwijken, die doodleuk midden op de weg zitten. ‘Jeetje, wat een geweldige rally stage zou dit zijn’ denk ik, terwijl ik mezelf geconcentreerd een race spelletje bij/tegen mijn zus zie spelen. Of aan mijn moeder, als ik mezelf weer een schouderklopje geef omdat de wagen zo goed geparkeerd staat. Toch makkelijk, dat ik even met een soortgelijke bus heb kunnen oefenen (al is mijn bus natuurlijk veeeeel beter!). Aan mijn oma, wiens foto tegen de gsm houder in de auto zit geplakt en als een soort heilige mijn reis voorspoedig moet houden. Of mijn oudste zus zwager en kids, als ik Bonnie met een net gekocht bodyboard richting het strand zie rennen. Dat zouden de kids vast geweldig vinden.
Ook komen er uiteraard mindere mensen voorbij. Die ene date waar ik aan denk als ik een (mini)golf baan zie. Of een liefdesliedje hoor. Gevolgd door zoveel andere vrouwen voor wie ik niet goed genoeg was.
Nee, daar heb ik een plekje voor gevonden, daar wil ik verder niet aan denken. Het is klaar. Helaas.

Ik pluk al typend in bed één van de tientallen bloedzuigers die op mijn lichaam/kleren zaten na de wandeling van mijn bed en gooi hem buiten. Het was vandaag domweg koud, zelfs met een dikke trui en regenpak aan. Het kan verkeren. Morgen gaan we de bergen in, gelukkig verbeteren de weersvoorspellingen voor de komende dagen. Bonnie heeft vandaag de hele heenreis gereden, ze zag dat ik moe was. Al de ervaringen, nachtmerries, de al 7000 gereden kilometers, de nieuwe reisgenoot, de volgende die over een maandje volgt, het veroorzaakt soms wat vermoeidheid. Als ik met andere praat, merk ik pas hoe ver ik mezelf uit mijn eigen comfortzone heb gedrukt, het verklaard een hoop. Het is soms confronterend, maar net als vandaag, is de reis soms mooier dan het einddoel. Het is niet altijd hosanna, maar ik leer mezelf steeds beter kennen, al moet ik mezelf door een rivier van teken, muggen, vliegen en bloedzuigers waden, ik kom hier sterker uit. Als ik dan op de prachtige locatie midden in het bos met Bonnie een wijntje drink terwijl de zon in de blauwe lucht zakt, dan geniet ik pas echt.

Maar zelfs aan de andere kant van de wereld doe ik het niet alleen. Ik heb naast Bonnie hier veel mensen spiritueel aan mijn zijde, de goede en slechte. Mag jij raden wie er meer screen time krijgt. De goede winnen de slag en helpen mijn duistere zijde te belichten en begrijpen, via herinneringen, fantasieën, of via de app.

Ik heb geen last van heimwee, wat niet zegt dat ik mensen dagelijks moet spreken om ze dichtbij te kunnen hebben.

Foto’s

2 Reacties

  1. Ed schalk:
    20 januari 2018
    T maakt je alleen maar en sterker Robin , dit doe je gewoon heel goed , vooral lekker blijven genieten 👍👍🤓🤓
  2. Angela:
    28 januari 2018
    Je bent goed bezig Robin, dat is een ding wat zeker is. Het is normaal toch ook niet zo dat we dagelijks contact hebben dus waarom nu wel. Als je maar weet dat je altijd bij me bent, we met je mee lezen en leven, maar jij moet het zelf doen😘 Geniet van je avonturen😘😘😘